Inderdaad,

 

Ik praat met mezelf en wat je hier leest, is het schrijven van iemand, die is opgelost in zijn Taal Verlichting (TV). Hoewel ik mijn geschreven Belichaamde Taal (BT) met je kan delen, kun je mijn TV niet hebben, die blijft bij mij. Deze woorden zijn alles wat ik heb om je te vertellen wat er is gebeurd. Ik doe geen moeite meer om je te vinden of naar je toe te komen. Je zult naar mij moeten komen als je er klaar voor bent, maar hoogstwaarschijnlijk ben je er niet klaar voor en blijf je daarom weg.

 

Natuurlijk kun jij ook met je BT bij je TV aankomen, maar daarvoor moet je eerst je Ontlichaamde Taal (OT) stoppen. OT vertegenwoordigt niet alleen je geschiedenis van conditionering met taal, maar met je gehele gedragsrepertoire. Daarom is het stoppen van je OT eigenlijk een kwestie van in een keer uit je gehele conditioneringsgeschiedenis stappen. Dit betekent dat je je cultuur, religie, land, opvoeding, opleiding en je trauma van het niet kunnen zijn wie je werkelijk bent moet vergeten. Misschien is dit laatste wel de grootste reden, waarom je niet naar jezelf luistert en de zinloze strijd, verwarring en chaos erkent, die je wel degelijk elke dag ervaart.

 

Inderdaad, met OT ben je nooit echt jezelf geweest, omdat je taal je voor de gek hield. Ik wil niet dat je naar mij luistert. Ik dwing jou niet, ik manipuleer jou niet, om naar me te luisteren, want dat zou zonde zijn van mijn en jouw tijd. Je moet naar jezelf luisteren en de enige manier waarop je dat kunt doen, is door hardop met jezelf te praten, over alles waar je over wilt en moet praten. Je zult luisteren, zodra je tegen jezelf zegt wat belangrijk voor je is, zodra je stopt met het spelen van woord spelletjes  en eindelijk uitdrukt wat er echt met je aan de hand is. Ja, er zijn dingen die je moet weten en de enige manier om ze te leren kennen, is door ze te zeggen en door ernaar te luisteren.

 

Je hebt tijd nodig, om weg te zijn van anderen, 

zodat je alleen met jezelf kunt praten. Dit is 

niet een of ander stom gebed, zoals een kind

 dat huilt om zijn ouder, maar een volwassen, 

gezond, intelligent, noodzakelijk gesprek, over 

alles waarover je niet met anderen kon praten. 

Natuurlijk kun je er in principe met anderen 

over praten, maar alleen met degenen die 

hetzelfde hebben gedaan als jij. Het is duidelijk,

 dat ik al heb gedaan waar ik over schrijf en 

als je met me praat, is er geen mogelijkheid 

om dat te ontkennen. In feite praat ik alleen 

nog met degenen, die doen zoals ik en die 

dus de uitdaging aanvaarden, ​​om in hun 

eigen behoeften te voorzien door naar zichzelf

 te luisteren terwijl ze spreken.

 

Hoewel ik een vaste baan heb en met mensen op het werk omga, praat ik nooit met hen over BT of mijn TV. Het kostte me vierenzestig jaar om te erkennen dat ik deze incognito levensstijl nodig heb, om niet meer betrokken te raken bij iemands OT. Voor mij is er al te veel tijd en energie verspild aan de gewone, oppervlakkige, domme manier waarop mensen met hun taal omgaan. Ik ben echter wie ik ben en zijn kan, door wat ik heb gedaan. Praten met mezelf is veel belangrijker voor mij dan praten met jou. Ik hunker niet, zoals vroeger, naar jou aandacht, omdat jou aandacht niet goed voor me is. Ik krijg de juiste aandacht alleen van mezelf.

 

Zodra mensen hardop met zichzelf praten, horen ze plotseling iets nieuws, wat geen deel uitmaakt van hun repetitieve gewoonte. Dit valt samen met het moment, waarop ze zichzelf eindelijk de juiste aandacht geven en ontvangen. Zolang we echter niet naar onszelf luisteren terwijl we praten, hebben we geen contact met onszelf, omdat onze aandacht altijd met anderen bezig is. Bovendien gaan we in OT met onszelf om, alsof we iemand anders zijn. Er is inderdaad altijd een conflict gaande tussen wat we zeggen te denken of te voelen of tussen wie we zijn en wie we zogenaamd bedoeld waren te zijn.

 

Jij was nooit voorbestemd om te zijn wie je zei dat je was. Al die dingen, die jij jezelf hebt aangepraat zijn totaal onwaar. Ze waren niet waar, omdat jij jezelf de verkeerde aandacht gaf, waarin je fragmentatie,  chaos, dwang en bijgelovige, oppervlakkige onzin doorging en je geloofde deel uit te maken van een groep, ras, cultuur, etniciteit, politiek of land.

 

Als je dood gaat, ben je geen van de dingen, waar je al je hele leven over praat. De juiste aandacht is dus om te sterven terwijl je nog leeft, wat simpelweg betekent, dat je je woorden loslaat en luistert naar je eigen stem. Alleen dan kan er iets nieuws worden gezegd, alleen dan wordt er echt gedaan wat je zegt, want alleen dan is er congruentie en harmonie tussen wat je zegt en hoe je het zegt. Je gaat dood, dit is absoluut zeker. Je ontkenning van je eigen dood en je idiote geloof in een soort hiernamaals of  reïncarnatie, geeft aan dat je niet echt leeft, omdat je aan alles vasthoudt, ook al kan dat niet en zou je dat niet hoeven te doen. Met OT leef je als een zombie, maar met BT kom je tot leven, omdat jij opstaat uit de dood van je betrokkenheid bij OT. En, dat doe je geheel voor jezelf, maar niet voor een ander.