Dieper,

 

Er valt gewoon niet omheen te gaan, dat wanneer wij uiteindelijk Belichaamde Taal (BT) beginnen te hebben, wij zogezegd werkelijk dieper gaan in onszelf. Natuurlijk is deze metaphorische wijze van spreken alleen maar – bij wijze van spreken – want er is geen dieper of hoger zelf. We gebruiken dat soort uitdrukkingen, om iets kenbaar te maken.

 

Het zogenaamde diepere hangt altijd samen met het zogenaamde oppervlakkige en ons hogere zelf houdt altijd verband met ons zogenaamde lagere zelf. Er is niets paradoxaals aan het feit, dat wij, door dieper over onszelf te spreken, naar ons hogere zelf en dus naar onze Taal Verlichting (TV) gaan, maar in werkelijkheid vindt er slechts een verandering plaats, die niet plaats had kunnen vinden, zolang wij nog niet naar onszelf luisterden.

 

Het grote verschil tussen Ontlichaamde Taal (OT) en BT is dat wij gedurende BT naar onszelf luisteren en luisteren naar onszelf, bepaalt dat wij naar anderen kunnen luisteren. In OT, is echter het luisteren naar anderen altijd de focus en vergeten wij te luisteren naar onszelf. Je zou dus ook kunnen zeggen, dat je, vanwege het luisteren naar jezelf, in jezelf zakt.

 

Die belichaaming van onze taal of van onszelf, is zelf  natuurlijk ook alleen maar uitsluitend een manier van praten, want er is in werkelijkheid geen entiteit, die zichzelf belichaamt, accepteert, toelaat, bewust wordt, erkent of herkent. We zijn dus, gedurende onze OT, ongemerkt, eindeloos aan het goochelen met woorden, maar in BT houden we dus op met al onze gebruikelijke trukjes, foefjes en gewoontes.

 

Gedurende OT is het ogenschijnlijk van groot belang of wij het over ons zogenaamde oppervlakkige of diepere zelf, of ons hogere of lagere zelf hebben, maar gedurende BT, maakt dat onderscheid ons geen ene moer meer uit. Wij zijn dus in BT zogezegd eindelijk onszelf, omdat we beseffen – doordat we naar onszelf luisteren en dus bewust zijn geworden van onszelf – dat wij eigenlijk altijd al verlicht waren en dat dit eveneens ook voor anderen het geval is.

 

Het achterwege blijven van reactieve neigingen, wordt mogelijk gemaakt, door het bewust stoppen van onze gewoonte. OT is onze conditionering met taal, die ons heeft aangezet, om iets anders te doen – met onze taal – dan wat wij eigenlijk zelf willen. In OT doen wij, onwillekeurig – met onze taal – wat we eigenlijk zelf niet willen en als wij dit dan beseffen,  houden wij er direct, zonder enige moeite, mee op.

 

Zolang als wij nog niet aan onszelf hebben kunnen kenbaar maken – door herhaaldelijk hardop met onszelf te praten en door naar de klank van onze eigen stem te luisteren – wat wij nou eigenlijk echt zelf willen, zijn wij ook niet in staat om onze OT te stoppen en om BT te hebben. Het onomstotelijke, genoegelijke feit van BT is dat het echt en natuurlijk is en dat het helemaal vanzelf gaat, terwijl OT ons altijd enorm veel pijn en moeite kost. Vanuit onze conditionering echter, zijn wij geneigd, om te doen alsof de zaak precies omgekeerd is en alsof OT dus iets zou zijn, waarop wij, gemakshalve, vanuit oude gewoonte terugvallen, maar niets is minder waar.

 

Om OT te kunnen hebben, doen wij onszelf en dus elkaar, keer op keer, geweld aan, omdat wij onszelf forceren, dwingen, straffen en opblazen, om te kunnen blijven doen alsof wij zijn, wie we geloven te zijn, maar niet kunnen zijn, omdat wie we echt zijn nou eenmaal geen geloof is. Daarom is BT altijd een verademing, bevrijding, ontspanning, ontlading,  thuiskomen na een zinloze zoektocht, uithuilen over wat niet kon en een loslaten van wat onnatuurlijk is. Uiteraard kan alleen de heilige voortgang van BT de correcte beschrijving van onze TV produceren, die ongekend en onuitgesproken bleef gedurende OT. Het zeggen wat ons goed doet, maakt dat wij alles gaan doen, dat ons gelukkig maakt en wat ook anderen gelukkig maakt. Happy Valentine’s Day.