Gezegd,

 

Tijdens Ontlichaamde Taal (OT) houdt iedereen zich bezig met wat een ander heeft gezegd of geschreven, maar niemand let op hoe ze zelf omgaan met hun eigen taal. Hoe gebruik jij je taal eigenlijk? Dat heb je je waarschijnlijk nog nooit afgevraagd? Hoogstwaarschijnlijk heb je vaak het gevoel dat je taal jou gebruikt. Het komt veel vaker voor dan we willen toegeven, dat we ons in wezen bezeten voelen door onze eigen taal. In feite hebben we daardoor vele zelf-ingebeelde problemen met wat we ons denken noemen. Het lijkt wel alsof ons denken nooit stopt en het enige wat je kunt doen, is jezelf weer afleiden door tv te kijken, sociale media te consumere of door te luisteren naar een podcast van een zogenaamd goed geïnformeerde, grappige, heilige, mooie, beroemde spreker, die natuurlijk altijd belangrijker, bewuster of machtiger is dan jij.

 

Wanneer was eigenlijk de laatste keer dat je zei, wat je echt voelde? Het is natuurlijk niet waar dat je niet over je gevoelens kunt praten, maar je bent er zeker niet aan gewend, omdat je daarvoor Belichaamde Taal (BT) nodig hebt. Je gelooft waarschijnlijk dat je al kunt praten over je zogenaamde gevoelens of gedachten, maar als je eenmaal in staat bent om stabiele BT te hebben en niet slechts een vluchtig, af en toe, toevallig moment ervan, dan is het je heel duidelijk, dat waar je het vroeger over had , wat je vroeger als je gevoelens beschouwde, heeft niets te maken met wat je werkelijk voelt en wat je als jou denken beschouwde heeft helemaal niets, maar dan ook helemaal niets te maken, met wie je werkelijk bent. Wanneer je over je zogenaamde gevoelens spreekt, is het altijd negatief. Zelfs als je positieve gevoelens zou hebben, dan was het nog steeds zo, dat je vanwege OT er nooit aan toe komt erover te praten. Bovendien ben je – vanwege je onvermogen om met jezelf en anderen te praten over oprecht gevoelde positieve emoties – eindeloos dommer dan je jezelf ooit had kunnen voorstellen.  

 

Ik heb psychologie gestudeerd, ik heb therapie

 gegeven en ik heb jarenlang psychologie-lessen

 gegeven en ik heb voortdurend geconstateerd 

dat  alle mensen die ik heb ontmoet er geen 

idee van  hebben, van wat ze nou eigenlijk 

voelen. Wanneer mensen, dankzij mijn uitleg

 en hints, eindelijk eens wat BT gaan hebben, 

zijn ze verbijsterd door het feit dat ze uitdrukken 

wat ze altijd hebben gevoeld, maar nooit in hun

 eigen woorden hebben kunnen zeggen. Zelfs 

in het best mogelijke scenario, als ze dus even

 heel kort de overweldigend trieste en diep 

problematische waarheid erkennen van wat ik 

zeg,  gaan ze daarna direct weer regelrecht terug

 naar hun kinderachtige, veeleisende, mechanische

 OT, door te laten lijken alsof ze hebben altijd 

geweten wat ze nu heel kort eventjes zeggen en

 door BT te  vergelijken, met waar zo al bekend 

mee waren. In plaats van echt te spreken vanuit 

hun gevoel, zijn ze alleen in staat om onzinnig 

en gevoelloos te praten over de herinnering van 

wat ze misschien ooit eens gevoeld hebben. 

Kortom, ze missen eenvoudigweg de vaardigheid

 en het bewustzijn, om hun gevoelens nauwkeurig

 en vreugdevol verbaal te uiten.

 

Iemand zoals ik, die het verschil kent tussen OT en BT, die dus over de noodzakelijke vaardigheden beschikt, om over zijn positieve gevoelens te kunnen praten, wordt behandeld en beschouwd als de vijand, door hen die dit vermogen niet hebben. Niemand verwerft per ongeluk de vaardigheid die ik heb. Ik heb mijn BT niet leren kennen omdat ik psychologie heb gestudeerd, maar ik heb het verworven, omdat ik tot het besef kwam dat OT nooit voor mij heeft gewerkt. Bovendien, aangezien ik me heb teruggetrokken uit mijn eigen OT en uit de OT van anderen, omdat ik alleen verder wilde gaan met mijn eigen BT, moest ik het moeilijke feit onder ogen zien dat, hoewel iedereen tegen mij is, ik dat niet ben tegen wie dan ook. Gelukking slaagde ik erin om kogelvrij te worden tegen al de ontkenning van BT en stoptte ik met het vechten tegen OT.

                                 

Ik overdrijf niet: jij bent mijn tegenstander, want of je het nu weet of niet, toegeeft of niet, je ervan bewust bent of niet, jij probeert altijd mijn BT te stoppen. Negeer me maar, wijs me maar weer af, maak me maar belachelijk of plaats jezelf weer op de een of andere manier boven me, ik ga je er niet meer mee in de haren zitten, daar ik liever doe wat ik kan, om permanent bij je uit de buurt te blijven. Ik ben niet bezig met wat ook wel bekend staat als Geweldloze Communicatie. Zo'n valse manier van praten beschouw ik als OT. Het kan me niet schelen, want ik heb de waarheid altijd aan mijn kant, omdat ik BT heb. Ik ben me er wel terdege van bewust, dat mensen vele mislukte pogingen hebben gedaan om BT te hebben, maar er nog nooit, zoals ik, in zijn geslaagd. Als ze erin waren geslaagd, dan zouden ze met me komen praten, maar iedereen die weer een bepaalde invalshoek heeft over hoe we zogenaamd zouden moeten praten, praat nooit graag met mij.

 

Ik vind het eigenlijk heel interessant dat degenen met OT altijd degenen met BT overweldigen, maar nooit een echt gesprek met hen aangaan, omdat dat hun bedrog zou blootleggen. Hoewel de mensen met OT ieder aspect van het sociale leven overal in elke samenleving domineren, hebben ze, zoals ik eerder zei, geen enkel contact met hun eigen gevoelens en  worstelen ze dus altijd met wie ze werkelijk zijn. Het is natuurlijk irrationeel dat een deel van hen vecht met een ander deel en dat hun zogenaamde denken in strijd zou zijn met hun gevoelens. Dit is echter de gecompliceerde realiteit die iedereen elke dag creëert en leeft, met hun OT. Als ze echter ooit eens de tijd zouden nemen om naar zichzelf te luisteren, zou het moeiteloos duidelijk worden dat dit conflict zelfopgelegd en denkbeeldig is.

 

Het zou inderdaad een enorme opluchting zijn om BT te hebben, voor degenen die gewend zijn aan OT. Toch heb ik het opgegeven, om deze mogelijkheid te bieden, want ik wil het alleen maar op deze manier beschrijven. Als iemand die heel goed weet hoe zijn BT verder gaat, kom ik niet meer in de buurt, zoals vroeger, bij iemand met OT, omdat ik dan weer bij OT betrokken zou raken. Ik ben hierover realistisch, aangezien ik dat proces vele malen heb doorlopen. Het was ondraaglijk verontrustend voor mij, maar ik ben eindelijk gaan begrijpen, dat ik het me niet kan veroorloven om met iemand met OT te praten. Pas recentelijk merk ik dat ik daartoe in staat ben. Jaren lang geprobeerde ik anderen te veranderen, terwijl ik mezelf constant over het hoofd zag.

 

Meestal zien we de balk in onze eigen oog over het hoofd, omdat we proberen de splinter uit het oog van iemand anders te verwijderen. Hypocriet als we zijn, zien we alleen de gebreken van anderen, maar we niet, wat christenen noemen, onze eigen zonden. Het negeren van onze eigen problemen verwijst er meestal naar, dat er iets mis met ons. We blijven liever bezig met het slechte gedrag van anderen, dan om onze eigen fouten toe te geven. Bij mij is dat echter absoluut niet het geval. Ik heb het hier over over-horen, niet over over-zien. In OT luisteren we nooit naar onszelf, omdat we constant worden gemanipuleerd en gedwongen om naar anderen te luisteren. Daarom missen we in OT niet wat er mis met ons is, maar juist wat goed is, dat wil zeggen, we lopen altijd onze positieve gevoelens mis.

 

In BT kunnen we het feit niet missen, dat we ons natuurlijke, gelukkige, authentieke zelf uitdrukken. Zolang ik nog steeds probeerde om het evangelie van BT te prediken aan hen die OT hadden, miste ik het genieten van mijn eigen Taal Verlichting (TV). Anders gezegd, elke keer dat ik nog de ijdele hoop koesterde, om jou OT in BT te veranderen, gooide ik mijn eigen TV weg, omdat ik toch weer elke keer OT met jou had. Gelukking kan ik dit nu herkennen en daarom probeer ik ook niet langer het feit over mijn leven te veranderen, dat ik dus vele vijanden heb. Ik ben er eigenlijk heel trots op. Ik ben geen roepende dwaas in de woestijn, want ik heb BT met hen met wie ik van mijn TV kan genieten. Ze zijn er, maar jij,  die blijkbaar nog steeds wil dat ik negatieve OT met jou blijf hebben, behoort niet tot hen.