Goed,

 

Iedereen die iets van Belichaamde Taal (BT) heeft begrepen, voelt zich gezegend en gerustgesteld met het besef, dat alles, vanwege onze nieuwe taal, toch nog goed kan komen. Het gaat niet om het gebruik van bepaalde woorden, die ik of anderen gebruiken, maar om de woorden, die precies bij jou passen en om te spreken op de manier zoals jij dat zou willen.

 

Natuurlijk heeft iedereen, die de transformatie van  Ontlichaamde Taal (OT) naar BT heeft doorgemaakt,  een verantwoordelijkheid om, in eerste instantie, voor zichzelf meer BT te creeren, maar ook om aan   anderen te laten weten, dat het hoog tijd is, om met OT te stoppen, zodat we eindelijk eens wat BT kunnen gaan hebben. Dit is een belangrijke morele kwestie, die wij nog niet onder ogen hebben gezien of hebben kunnen lezen, omdat wij nog niet hebben geschreven, over hoe het eigenlijk is, om onszelf te horen, wanneer wij echt met onszelf spreken en daarom in staat zijn, om naar onszelf te luisteren. 

 

Er zit niets anders op, dan dat we eens proberen, om met onszelf te praten en om zo dus te horen, ervaren en toe te geven, dat wijzelf – en daarom dus iedereen – wel degelijk het verschil tussen OT en BT kan erkennen, maar dat we nog niet eerder deze benoeming hadden, om over onze dagelijkse manier van spreken te kunnen praten. Het staat  buiten kijf, dat we meestal weer OT hebben en dat we zelden of nooit aan BT toekomen. Er is iets absoluuts aan BT, waaraan niet valt te ontkomen.  

 

Je kunt alleen maar BT hebben, nadat je je eigen OT hebt gestopt. Maar, om daarin te slagen, zul je dus  jezelf uit je eigen conditionering moeten halen. Je doet het of je doet het niet. Het is een kwestie van jezelf observeren, door naar jezelf te luisteren en om te horen, of je dan wel het een of het andere doet. Je zou ook kunnen zeggen dat je je misdraagt in OT en dat je je goed gedraagt in BT. Het is van groot belang, om zowel je OT als je BT te erkennen. Alleen als je dat doet, dan gaat je BT verder.

 

Indien je alleen BT wil hebben en niet wil toe geven dat je OT hebt, dan gaat je conditionering, om OT te hebben, gewoon verder. Met andere woorden, dan lijdt je en dan blijf je in de problemen zitten. Je kan het gemakkelijk opgeven, om je OT te proberen te stoppen. Waarschijnlijk zul je dat doen, omdat je conditionering zo krachtig is, maar toch weerhoudt helemaal niets je ervan, om toch alsnog opnieuw te experimenteren en om de vruchten te ervaren van het werk dat je hebt gedaan. Alles wat je doet, om je OT te stoppen, zal altijd, op een of andere manier positief uitwerken, ook al worden die resultaten pas in de loop der tijd waarneembaar of hoorbaar.

 

Zodra je het verschil hebt leren kennen tussen OT en BT, wil je natuurlijk alleen BT hebben, maar BT willen zal je frustreren, omdat het impliceert dat je nog steeds je OT ontkent. Wanneer je BT hebt, dan wil je helemaal geen BT, maar je kan het hebben, omdat je hebt gedaan wat je nou eenmaal moet doen om BT te kunnen hebben: je hebt OT gestopt. Ook al lijkt het eenvoudig, toch komt er enorm veel bij kijken en luisteren om je OT te stoppen, want je gewone wijze van spreken veroorzaakt niet alleen hoe je in algemene zin omgaat met je eigen taal, maar het reguleert eveneens al je andere gedrag.

 

Een bepaald gedrags-patroon hangt samen met OT en een totaal ander gedrags-patroon hangt samen met BT. Ook al is het onthullend en interessant om BT te hebben, toch verliezen we onszelf weer heel vaak in het, uit onze conditionering voortgekomen, verlangen, om iets bijzonders te willen. Omdat we nauwelijks of geen BT hebben gehad, maken we er weer iets van, wat het helemaal niet is. Onze hang naar iets spiritueels, naar iets mystieks, naar iets nieuws, naar iets wat we zogezegd met hart en ziel willen, naar waar we schijnbaar nooit genoeg van kunnen krijgen, maakt dat onze OT zich herhaald.

 

Wanneer wij BT hebben, valt allerlei onnodig gedrag vanzelf weg. Er is geen enkele drang meer naar iets anders. Het merkwaardige is, dat wij ons herboren voelen, want onze taal staat ons toe, om in het hier en nu te blijven. Ook al falen vele malen, om onze OT te stoppen, toch lukt het ons elke keer, als wij doen wat nou eenmaal gedaan moet worden, om dat te bewerkstelligen, als we luisteren naar onszelf. We kunnen we alleen onszelf horen, indien we hardop met onszelf praten. Er is niets te horen, indien we geen geluid produceren. Bovendien, is er niets dan lawaai en onheil te horen, zolang we nog door blijven gaan in het praten met onszelf met OT. We willen dit natuurlijk niet horen en toch blijven we ongemerkt dat nare geluid voortbrengen van  stress, onvrede, angst, verwarring, defensiviteit en arrogantie. We kunnen onszelf dan wel, zogezegd, wijsmaken, dat we geen OT willen, maar het is niet waar, want we blijven het toch nog produceren.  

 

Wanneer wij uiteindelijk, met grote verslagenheid, aan onszelf kunnen toegeven, dat wij dus schijnbaar OT prefereren over BT, dan vindt een verschuiving plaats, omdat we met onszelf in gesprek beginnen te komen over waarom dit zo is. Simpel gezegd, we blijven keer op keer OT hebben, omdat we onszelf klaarblijkelijk slecht, verkeerd, stom, onwaardig, onintelligent of onbelangrijk vinden. In OT, is wat we zeggen, wat wij kunnen formuleren, wat wij vinden – onze taal – zogenaamd niet belangrijk.

 

In OT kunnen we nooit echt onszelf zijn en ook al schrijven we daarover, ons schrijven is een vorm van OT. Ons schrijven is meestal nog onbelangrijker dan wat we zeggen en daarom praten we vaker dan dat we schrijven. Er zijn natuurlijk tal van schrijvers, die geloven dat ze schrijven vanuit BT, maar het feit blijft, dat ze altijd vanuit OT schreven, omdat ze nog nooit bezig zijn geweest met hardop met zichzelf spreken en naar de klank van hun stem luisteren.

 

Zodra onze BT begint toe te nemen, omdat wij onze OT zijn gaan stoppen – niet een keer, maar net zo vaak als dat nodig is, misschien honderd duizend keer – dan neemt het belang van ons schrijven over onze BT toe, omdat dit de manier is waarop onze BT stabilizeerd. Ook al is er natuurlijk een bekrachtiging van onze BT, wanneer wij het met anderen kunnen delen, toch volstaat die sociale reinforcement niet om onze BT te kunnen laten voortduren. Het is dus noodzakelijk om alleen van BT te genieten, door er over te schrijven, omdat dat de zelf-bekrachtiging bepaalt, die objectief is, omdat het door anderen kan worden en kan worden meebeleefd. Zij die nog nooit van BT hebben gehoord, kunnen op deze manier erover lezen en beginnen met hun eigen verificatie experiment. Dit schrijven is een van de eerste geschriften over onze nieuwe manier van communiceren. Zodra er meerdere beschrijvingen zijn over het enorme verschil tussen OT en BT,  zullen steeds meer mensen zich gaan bezighouden met BT, omdat we allemaal verlicht zijn en vanuit onze oorspronkelijke staat willen voortgaan met BT.