Wachten,

 

De enige manier waarop je in staat zult zijn om voortdurend Belichaamde Taal (BT) te hebben, in plaats van Ontlichaamde Taal (OT), is door te wachten tot het vanzelf gebeurt. Ik weet het, dat je dat geduld niet hebt, maar als je BT wilt, dan zul je je ongeduld onder controle moeten houden, want je ongeduld is een basis kenmerk is van je OT.

 

Als je rust, ontspanning en stilte wilt ervaren, is het nodig om te wachten, maar dit wachten moet wel  gepaard gaan met taal, die deze sereniteit, balans en vrede beschrijft. De reden dat je deze kwaliteiten, voor een gelukkig en tevreden leven, niet zo vaak ervaart, is omdat je taalgebruik ze niet omvat, omdat je er nooit met jezelf over praat en daarom gebeuren ze niet, omdat ze niet kunnen gebeuren.

 

Als je eenmaal door hebt dat je BT kunt hebben in plaats van OT, dan kun je nauwelijks wachten tot het plezier begint. In mijn geval waren het echter deze positieve rusteloosheid en ontevredenheid, die ervoor zorgden, dat ik zo gefrustreerd raakte, over het praten met anderen, dat ik eindelijk het hardop praten met mezelf praten en luisteren naar mezelf serieuzer begon te nemen. Het bleek, dat ik in mijn eentje heel gemakkelijk kon wachten, omdat mijn BT eigenlijk altijd onmiddellijk plaatsvond.

 

Je kunt geen moment wachten, omdat je OT niet toestaat dat je het wat langzamer doet met je taal. Als je dit eenmaal tegen jezelf zegt en het jezelf laat weten, dan wordt je kalm met je BT. Het gebeurt moeiteloos en je weet, wat ik zeg over je taalgebruik is waar: tenzij je hardop met jezelf praat, zodat je aandachtig kunt luisteren naar het geluid van je eigen stem geluid, voel je het verschil niet tussen je OT en je BT en blijf je dus bezig met je automatische OT, zonder het zelfs maar in de gaten te hebben.

 

Lang geleden zag ik het toneelstuk 

Wachten op Godot van de

 beroemde Ierse toneelschrijver 

Samuel Beckett. In deze

 tragikomedie, die werd 

beschouwd als het belangrijkste

 Engelstalige toneelstuk van 

de 20e eeuw, voeren twee

 personages een verscheidenheid

 aan discussies en ontmoetingen, 

terwijl ze op een zekere Godot

 wachten. Het wachten lijkt 

echter nogal lang te duren 

en ze weten niet eens of ze 

Godot ooit hebben ontmoet 

en of hij eigenlijk wel zal 

komen. Twee andere 

getroebleerde figuren 

komen ook even in beeld, 

maar voegen geen enkele 

betekenis toe. Hun vertrek

 laat die eerste twee kerels

 verbijsterd achter, om weer

 verder te wachten op die 

afwezige onbekende Godot. 

Uiteindelijk komt er een

 jochie aan die hen vertelt, 

dat hij een boodschapper 

van Godot is, die niet vanavond zal

 arriveren, maar zeker morgen. Ze

 vragen van alles over Godot, wie hij is, 

wat hij doet, hoe hij eruit ziet en waarom 

hij op zich laat wachten, maar de 

jongen heeft slechts een paar vage 

antwoorden en vertrekt al snel.

 

De twee mannen praten over de mogelijkheid om te vertrekken, maar besluiten toch te blijven en het wachten gaat door. Omdat het stuk zo elementair en simpel is, nodigt het uit tot allerlei sociale, politieke, filosofische en religieuze interpretaties. Niettemin schuilt er zo’n zinloosheid in alle vragen die worden gesteld en de antwoorden die worden gegeven. Het is beslist hun OT – hun zogenaamde conversatie – die de nutteloosheid van het bestaan ​​van de mens aangeeft, wanneer de verlossing wordt verwacht van een externe entiteit, die ons, welbeschouwd, de zelf-introspectie ontzegd. Hun wachten kon niet resulteren in BT, omdat hun OT nooit goed werd verwoord en besproken. Met andere woorden: hoewel het een vrij goede benadering was, was het stuk slechts de zoveelste mislukte poging – in de trieste en lange traditie van mislukkingen – om OT, onze gebruikelijke, erbarmelijke, dwaze manier om met taal om te gaan, te identificeren en te stoppen.

 

Misschien moet ik BT, de taal van het wachten gaan noemen? Als je durft te wachten, dat wil zeggen: als je de moed hebt om te wachten, dan zal het wachten paradoxaal genoeg slechts heel kort zijn, ook al duurt het – zoals in mijn geval – vijfenzestig jaar om het door te krijgen. BT is het wachten waard, en het is nooit te laat, om te wachten, dus waarom probeer je het niet gewoon en wacht je eens af, om te horen of het gebeurd? Er ligt in jou BT zoveel goedheid op je te wachten. Als je eenmaal grondig je wachten hebt beschreven, dan zal je BT door blijven gaan en je zult ook ineens merken dat Godot is gearriveerd, omdat je je Taal Verlichting (TV) hebt gerealizeerd.