Gezegd,

 

Het is nog nooit eerder zo gezegd – althans, ik heb het nog nooit gehoord – maar het is natuurlijk zo, dat we nog maar zo weinig lachen, omdat we steeds  dommer en met onze woorden, incompetenter zijn geworden. Waarschijnlijk zal er wel weer iemand zijn, die hier weer aanstoot aan neemt, feit blijft, dat dit het lachen niet bevordert, maar tegenhoudt.

 

Laat het maar eens eindelijk gezegd zijn, al dat oeverloze gezanik, is veel te serieus. Ook al heeft iemand helemaal gelijk, het is en blijft een onaangenaam geklaag, waar niemand iets mee opschiet. Het echte lachen schijnt met de noorder-zon te zijn vertrokken, sinds de techno-religie is gaan bepalen, dat teksten ook communiceren zou zijn. Het lijkt zo, maar het is niet zo. Het ontbreken van humor, valt, welbeschouwd, niemand meer op, die opgroeide met I-phones, Face-book, Instagram, etc. We doen dan wel, heel af en toe, een beetje, alsof we nog wat lachen, maar iedereen weet, dat lachen zogezegd eigenlijk iets uit de oude doos is.

 

Eerlijk gezegd, de enige manier, om ons opnieuw aan het lachen te krijgen, is door iemand aan het woord te laten, die zich nog kan herinneren van vroeger – of  liefst natuurlijk, vanuit een recente ervaring – hoe het was om te lachen. Iemand die goed gezegd weet waar hij of zij het over heeft. Dit is iets heel anders, dan aan iemand uitleggen, die de grap niet snapt of die niet goed heeft geluisterd, want dat draait nooit ergens op uit. Het ophalen van de lach-herinnering, is van het allergrootste belang, om het lachen weer nieuw leven in te blazen.

 

Voor iemand, die zich het lachen nog als de dag van gisteren kan herinneren, is het is beslist niet teveel gezegd, om die herinnering zoveel mogelijk op te halen en te koesteren. Zonder dergelijke gedegen aanpak, kunnen wij het dus wel schudden, maar niet van het lachen. Er komt wat meer kijken, bij lachen, dan alleen het ja-schudden met ons hoofd. Er zijn vele stom-vervelende komiekelingen, die ons willen doen geloven, dat wij aan het lachen kunnen worden gebracht, door ons te overstelpen met allerlei opschudding. Ze zijn, kort gezegd, bezig om iedereen wakker te schudden. Ofschoon er over ouwe-stink-sok filosofen, zoals Renee Descartes absoluut niets te lachen valt, schijnt het zo te zijn, dat de originele betekenis van cogito, wat voorkomt in zijn befaamde cogito ergo sum – ik denk, dus ik besta – samen schudden betekent. Het is misschien wat vergezocht, maar liever gezegd heeft dit wakker schudden uit de lach-armoede, niets te maken met het plotseling ontwaken uit een nare droom, maar met het in beweging zetten van de lach-spieren. Ze doen net alsof ze het lachen, zo spontaan uit hun mouw schudden, maar het is allemaal geacteerd.

 

Al dat idiote geschreeuw, dat verongelijkte gescheld en dat maniacale, uit-de-band-springende, vlugge, zogenaamd-grappige-leuke gepraat, maakt, dat er, uiteindelijk niet veel meer wordt gezegd – eigenlijk helemaal niets – en dat iedereen, vaak ook nog met een stuk in hun kraag, dicht-klapt. Je zou toch willen geloven, dat dit nu zo’n beetje algemeen bekend is, maar blijkbaar zijn er nog hele volks-stammen, die vasthouden, aan een deurtje dicht-gooien, in plaats van een deurtje openen. De meeste, vermoeiende, van-dik-hout-zaagt-men-planken, gevierde grappen makers, zijn volgens mij depressieve mensen, die de ene deur na de andere deur, met een rot-klap dicht smijten. Geen wonder, dat iedereen dicht-klapt en de brui heeft gegeven aan het lachen, want wij worden voortdurend om de oren geslagen, met die pest-herrie, van al die dicht-slaande deuren. En, er wordt door niemand meer netjes – zoals het hoort – een deur opengehouden en het lijkt wel, alsof ons grote gebrek aan goed-lachsheid, te maken heeft met ons gebrek aan beleefdheid en goeie manieren.

 

Vroeger herinnerde men elkaar nog wel eens aan het ontbrekende lachen, met het gezegde: lach en de wereld lacht met je mee. Ook werd het wel eens gezegd, als je lacht, dan lacht de hele wereld met je mee, maar als je huilt, dan huil je alleen, maar zoals ik al zei, niemand herinnert zich dat schijnbaar nog. Het is makkelijker gezegd dan gedaan en daarom is ons het lachen vergaan. Het probleem is, dat we er eigenlijk geen enkele moeite voor willen doen. Men zegt wel, daarmee is alles gezegd en gedaan, maar, ook al werd er van alles gezegd, er is – wat het lachen betreft – helemaal niets gedaan. Met mij is dat anders, want ik doe wat ik zeg. Ik lach elke dag en ik lach, omdat ik gelukkiger ben dan de meeste mensen. Ik zeg dit niet om mij boven anderen te plaatsen, maar ik laat het gezegd zijn: een gelukkig mens lacht nou eenmaal vaker en gemakkelijker dan een ongelukkig mens. Een ongelukkig mens gooit altijd roet in het eten, ook al doen juist ongelukkige mensen heel vaak alsof ze leuk zijn. We hebben hieraan nog nooit veel aandacht besteed, maar die onfortuinlijke zeikers, doen alsof ze lach-wekkend zijn, maar eigenlijk zijn ze zielig. Dat wij doorgaans meestal om zielige mensen lachen is verschrikkelijk.

 

Waarom heb je altijd ja gezegd tegen leuk-doenerij, maar zeg je telkens weer nee tegen echte humor? Je doet dit onbewust, want volgens jou, is doen-alsof, echt leuk, maar echt leuk is een probleem, dat jou stoort. Iemand zoals ik, die lacht, omdat hij blij is en  niet om zijn problemen te maskeren. Anderen, die om mij lachen, die mijn humor vatten, zijn ook echt blij, dat echt lachen nog steeds wel degelijk bestaat. Waarom neemt je genoegen met die nep-humor, die je ellende niet dragelijker, maar erger maakt?

 

Ja, het is dus een grote leugen, dat ons moeizame lachen ons goed zou doen. Het tegendeel is waar, ons lachen heeft een nadelige uitwerking, want we doen leuk over de meest afgrijzelijke dingen, terwijl wij dissocieren van wat er werkelijk plaats vindt. Dat dissociatieve effect van valse humor is verwoestend, want het stompt ons af. We lachen ons letterlijk suf. We lachen nauwelijks of helemaal niet meer, omdat we eigenlijk te dom, te ongevoelig, te wezenloos en te pretentieus zijn. Humor betekent bewustzijn, gevoeligheid, authenticiteit en intelligentie en is dus van zeer bijzondere kwaliteit. Tenzij jij je dus op een andere manier gaat gedragen, dan je gewend was, is humor voor jou niet weggelegd. Mijn humor is aan niemand iets verplicht en het is hoog tijd, dat jij dat onder ogen gaat zien. Het belachelijke idee, dat een of andere komediant jou aan het lachen zou kunnen maken, is een onjuiste karakterisatie van humor.

 

In dit schrijven heb ik de blijde boodschap over de  humor van mijn Belichaamde Taal (BT) overgebracht en jij hebt, heel moedig en aandachtig, doorgelezen tot deze laatste paragraaf, maar ik zeg je, je hebt niet gehoord, wat ik heb gezegd, omdat spreken en luisteren iets heel anders is, dan schrijven en lezen. Humor trekt zich niets aan van jou vooringenomen  houding of jou verwachtins patroon. Jij kan nooit lachen, omdat jij gelooft te weten wat leuk is. Tenzij jij jou niks-zeggende beeld van humor – dat met jou Onlichaamde Taal (OT) in stand wordt gehouden – gaat loslaten, kan jij alleen maar doen alsof iets leuk is. Je hebt geen idee, hoe raar en onaangenaam je altijd overkomt, zolang je blijft doen alsof je het zo naar je zin hebt, want iedereen kan met eigen ogen zien en met eigen oren horen, dat dit niet het geval is. Je bent aan het presteren, aan het bewijzen, aan het uitsloven, maar je lacht niet en je geeft blijk van het feit, dat je niet weet wat het is om te lachen. Als je het wist, waarom lach je dan niet met mij? Nee, je weet het echt niet en je grootste dilemma is, dat je niet kan toegeven, dat je het niet weet.  Stel je toch eens voor, dat je dat deed? Wat zou je dan lachen. Ook al schrijf ik hier, dat ik nu genoeg heb gezegd, ik weet, dat ik met deze woorden iets heel waardevols heb gezegd, waar later, echt over kan worden gesproken en om kan worden gelachen.