Weten2,

 

Ik noem dit schrijven, weten2, omdat ik al eerder over weten had geschreven en er kennenlijk nog meer over wilde vertellen. Als je wilt weten, wat ik schreef in weten1, type dan het woord weten in het hokje links boven aan de blog, en dan kun je mijn eerdere schrijven van Vrijdag, 17 Februarie, 2023 lezen en vergelijken, met wat ik er gisteren avond over schreef. Ik heb het zelf net nagelezen en ik raad iedereen aan, om eerst weten1 te lezen, omdat het een puntgave inleiding is voor mijn schrijven van nu. Het iets geweldigs, om te weten en te ervaren, dat mijn weten alsmaar toeneemt en zich vernieuwd.

 

 

Waarom kan ik weten, wat het betekent, om mezelf te zijn en waarom ben jij dat vergeten? Natuurlijk kan jij wel degelijk weten, wat jij uiteraard vanwege je taal bent vergeten. Als je maar eens naar jezelf luisterde, omdat je eindelijk eens met jezelf sprak, dan kon je horen, wie je bent en altijd bent geweest.

 

Het verdwijnen van je woorden is als een doodgaan, maar eveneens een opnieuw tot leven komen. Elk gesproken en geschreven woord, is een loslaten van een vastgeplakte tekst, die zat vastgeroest, omdat jij nog nooit eerder schreef of zei, wie jij nou eigenlijk echt bent. Jij bent en je was niet jezelf, vanwege je taal, die niet waar was. Het waar zijn van wat je zegt of schrijft, is niet zoals jou nep gewaarzijn, dat nooit tot gevolg kon hebben, dat jij echt jezelf kon zijn.   

 

Bewustzijn is de taal, die jij met zelfverzekerheid hebt gezegd en geschreven, omdat jij die kunt horen en lezen. En, soms is het belangrijker, om over jezelf te schrijven, dan over jezelf te spreken, omdat het lezen nou eenmaal een ander effect op je heeft dan het horen. Je zogenaamde intelligentie, is je omgang met taal, die schrijvend heel anders is, als sprekend.

 

Terwijl je schrijft ben je stil en vloeien de woorden moeiteloos uit je pen, in plaats van uit je mond. Ze verschijnen voor je en je kijkt ernaar, hoe ze tot stand komen, door jou vrijwillige beweging. In het praten produceer jij het geluid, dat jij ervaart als de klank, die in jou lichaam past, als resonante ruimte.

 

Jou stem is van jou en daarom spreek jij jou taal en niet in een energie, die jou ervaring tekort doet. Jij luistert graag naar je eigen klank, want het produceren van dat geluid voelt goed, omdat het maakt, dat jij aan de weet komt, wat jij wil weten. Men is onwetend, omdat men niet wil weten wat men al weet, maar jij weet wat jij wilt weten en het willen weten zorgt, dat je niet meer vergeet wat je weet.  

 

Merkwaardig, dat er nooit kan worden toegegeven, aan het niet willen weten en dat we altijd schijnbaar moeten blijven opgezadeld met onvrijwillig weten? Jou schrijven en jou spreken vertellen je waarom dit lange tijd zo was. Wat je zei of schreef, was nog niet van jezelf. Omdat je het zei of schreef voor anderen, wist je niet, wat jij voor jezelf zou kunnen en willen weten, als jij jou taal zou hanteren, op de manier zoals alleen jij dat kan. Het toe-eigenen van jou taal, is jou weten en weigeren en ontkennen van jou taal, omwille van anderen, is jou allergrootste probleem.

 

Natuurlijk kan jij naar jezelf luisteren en voor jezelf spreken en kan ook jij schrijven, wat jij wil lezen en wil weten en dat is jou meesterschap. Jij bent de baas over jou taal en taal gaat nooit meer met je aan de haal, want het is van jou, zoals ook jou hand, die de schrijf-pen vasthoudt van jou is, en zoals de klank van jou stem van jou is. Dit doordringen in je taal, is een plechtig binnengaan in je eigen domein, waarin jij volledig jezelf kan zijn, omdat jou taal kan gebeuren. Doordat jij er de tijd voor neemt, geef jij jezelf toestemming, om het te horen en te lezen.

 

Hoe kon jij nou ooit je eigen taal ontwaren, indien je het nog niet hoorde of las? Nu is het mogelijk, want jij hebt het gezegd en geschreven. Het weten dat zich kenbaar maakt, is een comfortabel zitten in een stoel, die jij hebt aangeschaft, omdat jij die stoel zo lekker vond zitten. Toen jij die stoel kocht, wist je al dat jou aangename toekomst was gegarandeerd. Ook toen al, nam jij de tijd, om te voelen, hoe het was en zou gaan zijn, om te verblijven in de houding die die stoel jou liet hebben. Jij kon toen al zitten en wachten, omdat je al op andere stoelen had gezeten – tijdens de stoelen-dans – en daarom kon je weten, dat deze stoel, jou zou helpen om jou taal te vinden.

 

Jou taal omsluit jou lichaam, maar is nooit binnenin je en wanneer je op die manier je taal hanteert, dan is het alsof je wordt gemasseerd, terwijl je weet dat je iets nieuws hebt geleerd. Het uiten van je taal is dus niet het van binnen naar buiten brengen van je taal, maar het altijd buiten blijven. Jou taal is echt altijd alleen maar buiten jezelf en het buiten jezelf zijn, met je taal, is het jezelf zijn. Anders gezegd, je taal is vrij, het is niet meer opgesloten in de fantasie die jij het denken noemde. Je taal kan eindelijk gaan waar het vanzelf naartoe gaat, als jij het toelaat. Jij staat jou taal niet meer in de weg, door te geloven of te beweren, dat jij het was, die het had gedaan.

 

Ofschoon jij jou taal van anderen hebt geleerd en met hen dezelfde taal spreekt, is jou eigen taal niet door anderen veroorzaakt, maar ook niet door iets binnenin jezelf, je zogenaamde denken, je innerlijke zelf, je mind, je ego of je gevoel. Net zoals ademen, gebeurd jou taal vanzelf. Dit weten is natuurlijk en is aangepast aan de tastbare en waarneembare werkelijkheid, die door jou taal wordt geopenbaard.

 

Je weet dat er voortdurend nieuwe dingen worden geweten en het oude weten kan en mag daarom zonder enige schroom worden vergeten. Er is geen enkele angst in je weten, omdat het altijd nieuw is en het oude vasthouden aan wat je wist, is met jou woorden uitgewist. Je staat versteld en verwonderd over wat je zegt of schrijft, omdat het waar is en je overgave is aan alle woorden, die jij altijd al bezat, maar die je nog niet eerder op deze manier gebruikte.

 

Het stromen van jou taal is oceanisch, want jou taal omvat alles. Het is luchtig, ruimtelijk en doorgaand, omdat er geen terughoudendheid meer is, want taal heeft die ander een gemaakt met jou. Jij bent een met die ander. Jou taal heeft onbeperkt bereik, die de tijd tot een surrealistisch schilderij reduceert. Er is geen tijd, maar eeuwigheid, waarin jij, in levende lijve, mag en kan zeggen of schrijven hoe het zit.

 

Wat een groot geschenk, wat een enorme vreugde en wat een diepe dankbaarheid, dat alles door jou taal op z’n plaats kon komen te zitten. Nu jij weet, dat jij dit weten niet meer hoeft te bewaren, omdat het niet zal verjaren, hoef je het niet op te sparen en kan je het vrijelijk weggeven, omdat je nog even wat langer mag leven. Men zegt, dat het leven maar kort is, maar met jou taal, heb jij geen behoefte aan een eeuwig leven, want het is jou gegeven, om jou eigen taal te beleven. Anderen zullen te zijner tijd verder gaan met hun taal, als jij er niet meer bent en jij weet, dat hun voortgang, net als jou beleving, voor hen het belang van hun weten zal betekenen.

 

Terwijl je schrijft en de adem ademt, die het weten heeft gezegd en gehoord, ga je voort, zo lang je kan. Vandaag is het een dag, die in de avond de taal gaf, waarin jij mocht zijn, wie je kon zijn, voor het slapen gaan. Niets anders te doen, dan je ogen te sluiten en de warme dekens te voelen, die jou toedekken, tot de ochtend, waarin jij je ogen weer open doet. Dan kom jij weer onder je dekens uit en zul je weer je bed verlaten, om te gaan naar waar de dag je zal brengen. Het opgemaakte bed is je weten en als het weer avond is, keer je terug naar je vrede en je rust.