Wait,
The only way,
in which you are going to be able to have ongoing Embodied Language (EL),
instead of Disembodied Language (DL), is if you wait for it to happen. I know,
you don’t have the patience, but if you want EL, you have to control your
impatience, which, of course, is a basic characteristic of your DL.
If you want
to experience peacefulness, relaxation and silence, there is a need to wait,
but this waiting, must be accompanied by language, which describes this serenity,
rest and stillness. The reason you don’t experience these essential qualities
very often, is because your language doesn’t include them, you never talk with
yourself about them, consequently, they don’t happen, because they can’t
happen.
Once you have
figured out, you can have EL instead of DL, you can hardly wait for the fun to
happen. It was, in my case, however, this positive restlessness and
dissatisfaction, which led me to be so frustrated about talking with others,
that I finally began to take talking out loud with myself and listening to
myself more seriously. As it turned out, on my own, it was very easy for me to wait, as my EL immediately occurred.
You can’t
wait a moment, because your DL doesn’t allow you to slow down. Once you tell
yourself and, let yourself know, you can
only become calm with EL, it happens effortlessly and you will know, what I say
about your use of language is true: unless you talk out loud with yourself, so you
can attentively listen to the sound of your own voice, you can’t feel the difference
between your DL and your EL and you continue
to engage in DL without even realizing it.
A long time
ago, I saw Waiting For Godot, a play by the famous Irish playwright Samuel Beckett.
In this tragicomedy, which was considered to be the most significant English-language
play of the 20th century, two characters engage in a variety of
discussions and encounters, while waiting for Godot. It appears to be a long
wait and they aren’t even sure if they have ever met Godot or whether he will
ever arrive. Two other troubled men briefly join the scene, but don’t add any meaning. Their departure leaves
the first two fellows bewildered, to continue their wait for the absent Godot. Eventually,
some kid arrives, who tells them, he is a messenger of Godot, who will not be arriving
tonight, but surely tomorrow. They ask the boy about Godot, what he does, what
he looks like and what is holding him up, but the boy only has some vague answers
and soon leaves.
The two men talk
about the possibility of leaving but decide to stick around and their wait
continues. Because the play is so
stripped down, so elemental, it invites all kinds of social, political, philosophical
and religious interpretation. Nonetheless, there is such senselessness in this questioning
and guessing. Surely, it is their DL, their so-called conversation, which
signifies the futility of man’s existence, when salvation is expected from some
external entity and the self is denied introspection. Their waiting couldn’t
result in EL, as DL was never properly addressed. In other words, although it was
a good approximation, the play was merely
another failed attempt – in the sad and long tradition of failures – to identify
DL, our common foolish way of dealing with language.
Perhaps, I
should call EL the language of waiting? If you dare to wait, that is, if you
have the courage to wait, paradoxically, the wait will be very short, even if
it takes – as in my case – sixty-five years to get it. It is worth the wait, and
it is never too late, to wait, so why don’t you just try it and wait and see?
There is so much goodness, that lies in wait for you. Once you describe your
waiting, you will not only allow your EL to continue, but you find Godot has
arrived, as you attain your Language Enlightenment (LE).
Het wachten is het waard om te kunnen zien,dat het goede wat kan ontstaan, je mee kan nemen in de taal, die zich kan ontvouwen in de verlichting die wordt gevoeld.
ReplyDeleteJa AnnaMieke mag ik jou schrijven - dat daarvan zo goeie illustratie is - hieronder afdrukken?
ReplyDeleteJa natuurlijk Maximus.
ReplyDeleteDank je wel AnnaMieke voor het laten zien van een van jou prachtige teksten, die men kan vinden op jou blog....
ReplyDeletehttps://klompanna2.blogspot.com/
Evenwijdig.
Evenwijdig is het woord wat naar boven drijft en ook wel lijnen worden genoemd, die elkaar niet afsnijden, maar zelfs tot oneindig verlenging komt en parallel aan elkander blijven, zoals mijn eigen taal blijft doen.Het paradijs die niet kan verzilten,maar in de mogelijke reis van vertellen, de rang en orde krijgt, in het beschrevenen, die voor alsnog de drempels zijn over gegaan waar geen enkel levend wezen heeft gedurft om te gaan staan in het woord. In het woord, wat kan drijven in het bestaan,in de overtuiging van een zeldzaam ontdekken, dat mijn taal die ik gebruik ook door andere kan worden gelezen.
Er is geen storm in mijn hoofd,en geen reden nog te noemen om de levendigheid in eigen ondervinden, nog onder een vergrootglas te willen leggen,omdat mijn dierbare taal mij ook kan wijzen, wat evenwijdig kan betekenen en mij laat zien dat de lijnen die ik zet door niets wordt af gesneden,maar juist in een verlenging zou kunnen zetten waar mijn taal mij hebben wil.
Mijn stijl van schrijven druppelt heel langzaam voor mij uit,en wrijf wat milder mijn woorden uit.Ik sta voor een prachtige groene deur en heb de neiging om het te openen.Heel zachtjes duw ik het handvat naar beneden,en hoor het kraken, waarin ik merk dat deze deur nog weinig is geopend.Ik doe een stap vooruit en zoals mijn ritme, die ik nu ken, sta ik op een drempel van vandaag, om weer een nieuw gebied te ontginnen.Er gaat een trapje naar boven en volg ook meer hoe het voelt om aan mijzelf te kunnen vertellen over dat nieuwe gebied.
De kleur groen maakt mij vaak rustig en voel het om mij heen,en als een zachte deken die het vormt, kijk ik met verbazing om mij heen.Het is de stilte die mij verbaast,die zachter doet lijken als ik even blaas om wat meer lucht te krijgen.Stapje voor stapje ga ik het trapje op en ben dan eindelijk boven,waar de grond waarop ik sta de warmte geeft, in het welkom voelen in wat ik nu beschrijf.Ik loop wat sneller naar voren en ontmoet een vreemdeling,die mij met gevouwen handen ook begroet en meewarig achter mij gaat lopen,in de nederigheid die het verdiend,om mij zo de ruimte te geven naar een nieuw gebied.Het ontstaan wat er kan gebeuren, ervaar ik, in al mijn zuiver schrijven,en laat mij leiden zoals de glans die opkomt in mijn lach en zo kan verschijnen, zomaar, omdat ik loop in mijn eigen gebied.Het licht wat ik voel,draagt mij verder in de kleur die overtollig aanwezig is,die doordringt in alle facetten die er zijn, om in eigen taal te blijven schrijven en te spreken.
Evenwijdig waarin ik kan zijn,maakt deze wandeling zo intens gelukkig,zo als naar mijzelf schrijf, is het moment die ik wil creëren. Die ik aan mijzelf kan laten zien.
Voorbij de tijd,voorbij het ontvouwen, in wat ik heb bereikt in het vertellen,dat de bijzonderheid van evenwijdig zijn, te kunnen beschrijven, vanuit de stappen die ik neem, in het ontmoeten van dit moment.Ik kom weer terug van mijn eigen reisje en doe de groene deur weer dicht, met een weten dat mijn eigen mogelijkheden, verder trekken, dankzij het evenwijdig zijn in mijn eigen lezen.
Ik zal het ook in de Nederlandse vertalking copieren...groetjes...
ReplyDelete