Een,

 

Ik voel me een met mezelf en kijk met tevredenheid terug op de tijd, dat dit nog niet het geval was. Toen ik nog klein was en men wel eens vroeg, wat wil ik wilde worden – later –  dan antwoordde ik, dat ik het liefst groot wilde worden. Omdat ik steeds beter ben gaan begrijpen wie ik ben, is voor mij het ouder worden – ik ben inmiddels vierenzestig – iets heel aangenaams. Nadat ik, in mijn twintiger jaren, het praten met mijzelf – luisterend spreken – had ontdekt, begon ik met het creeren van mijn eigen realiteit, met wat ik Belichaamde Taal (BT) noem.

 

Mijn alsmaar toenemende zelf-kennis, is echter onlangs pas tot werkelijke bloei gekomen, toen ik het uitleggen van BT aan anderen eindelijk volledig heb opgegeven. Ik ben in mijn Taal Verlichting (TV) terecht gekomen, nadat ik ben opgehouden, om BT ter sprake te brengen, bij mensen, die, onbewust, vanuit hun conditionering, alleen maar in staat zijn om Ontlichaamde Taal (OT) te hebben. Door dit inzicht, dat lang op zich heeft laten wachten, ben ik in staat om genoegen nemen, met die paar mensen, met wie ik moeiteloos BT kan hebben. Tot voor kort geleden, was dit nog niet het geval en probeerde ik, door erover te praten, mensen in te lichten over het enorme verschil tussen OT en BT, maar mijn TV kwam hierdoor altijd op de tweede plaats.

 

Toen ik nog zo verwoed bezig was, om mijn BT aan anderen kenbaar te maken, was mijn TV niet zoals nu volledig in mijn aandacht. Alles is veel concreter geworden, aangezien ik nu de zelf-kennis vertrouw, van het besef, dat mijn TV, dus mijn BT veroorzaakt.  Het is een nieuw perspectief, dat zich nu ontvouwt.

 

In de Nederlandse taal, worden zelfstandige naam woorden, zoals, kip, ei (of perspectief), aangeduid met een lidwoord, zoals de, het of een. Het gaat  om de ondubbelzinnige of duidelijke aanduiding, ook wel een-duidigheid genoemd, van wat iets is. De realiteit is zogezegd be-grijpbaar, omdat een boek, een boek is en een kat, een kat. Dat woord verlichting, komt heel anders tot zijn recht in de zin: ik zie een licht. Opmerkelijk hier, is dat het gaat, om iets wat gezien kan worden. In TV gaat het echter om een geluid – de klank van onze stem, terwijl we spreken – dat gehoord wordt en dat samenvalt met een stilte, vanwaaruit het voortkwam en waarin het weer verdween. BT is het verschijnen en verdwijnen van een geluid, dat een nieuwe realiteit creert. Door een nieuwe wijze van spreken – BT in plaats van OT – komen we, heel verbaal, heel expliciet, heel tastbaar, omdat we een geluid horen en omdat onze woorden, ontegenzegelijk, onze TV tot uiting brengen, in een totaal ander besef van wie we zijn.

 

Iedereen die leest wat ik schrijf over mijn TV, kan al een ervaring van BT hebben, omdat deze woorden echt zijn geschreven. Dit is een heel andere tekst, dan de tekst, die vanwege deelname aan OT werd geschreven en gelezen. Uiteraard is er een andere gewaarwording, die een uitnoding is tot een gesprek met jezelf, waarin een kristalisatie kan plaatsvinden van wat hier geschreven staat.