Waarschijnlijk, 

Je kunt waarschijnlijk niet geloven, dat ik met mijn uitvoerige schrijven uit de doeken doe, dat ik deze woorden, uitsluitend en alleen voor mezelf heb geschreven. Wellicht vraag je je verbijsterd af, waarom ik het toch keer op keer over jou heb, terwijl ik, alleen maar met mezelf praat? Ofschoon het natuurlijk een vraag is, die jij zelf zult moeten beantwoorden – indien je het lef hebt, om jezelf uberhaubt die vraag te stellen – , wil ik heel graag antwoord geven op die vraag, die wat mij betrefd zeer relevant is. Ik schrijf om jou aan te moedigen, om eindelijk eens de moed te vatten, om eens echt met jezelf te praten en echt naar jezelf te luisteren.

 

Uiteraard kun je alleen dan pas echt naar jezelf luisteren, indien je echt met jezelf spreekt. Vandaar dat je het beste met dit lezen en begrijpen van wat er moet gebeuren kunt beginnen.  Ik gebruik dat woord, moet, omdat er aan bepaalde voorwaarden moet worden voldaan, om echt met jezelf te kunnen praten, zodat je echt naar je naar gaat luisteren.

 

Ik heb mijn huiswerk al gedaan en weet waar ik het over heb. Je kunt wat je leest gemakkelijk begrijpen, want het handelt, op een heldere manier, over waar jij al vele jaren mee hebt gezeten. Het is hoog tijd, dat je eens, voor jezelf, gaat erkennen, dat wat je, aan jezelf, hebt proberen te veranderen, niet heeft gewerkt en dat je het alleen maar moeilijker voor jezelf hebt gemaakt, in plaats van gemakkelijker.  

 

Misschien is het een troost voor je, om te beseffen, dat iedereen, min of meer, hetzelfde doet als jij en  alleen maar meer, in plaats van minder, problemen creert. Het zou een opluchting voor je kunnen zijn, om te beginnen met het erkennen, dat je hierin net bent als iedere andere mens. Iedereen is en blijft maar bezig, om zichzelf of anderen te veranderen en om, op de een of andere manier, optimalere resultaten te behalen, maar niemand lijkt te willen beseffen of te kunnen toegeven, dat ze volledig zijn vastgelopen in de illusie van wie ze geloven te zijn.

 

Over het algemeen gesproken verliezen de meeste mensen zich het liefst in hun werk, in hun familie, in hun studie, in hun geloof, in hun sport, in hun afleiding of in hun zogenaamde passie. Wanneer dit echter ter sprake begint te komen, dan pas vindt een verbeterende verandering plaats, omdat alleen dan een ander geluid gehoord zou kunnen worden.

 

Er kan door ieder van ons eindelijk een andere klank worden geproduceerd, op het moment, dat wij aan onszelf laten weten, dat we schoon genoeg hebben van de martelaarschap, die wij, vanwege onze taal, onszelf hebben opgelegd. Wij zijn dus, tegelijkertijd, enerzijds, een masochist, aangezien wij ons blijven  identificeren met ons eigen zwoegen en lijden, dat zogenaamd nodig is, om te kunnen bereiken wat we willen, maar aan de andere kant, zijn we sadistisch, omdat wij belachelijk trots zijn op ons vermogen, om onszelf over ons gevoel heen te zetten, zodat we, onszelf in bedwang kunnen blijven houden.      

 

Waarom zit je gevangen, in wat je je denken of je mind blijft noemen, terwijl je er natuurlijk altijd over zou kunnen praten of schrijven, met jezelf? Je creert je eigen illusie, omdat je nou eenmaal niet anders kunt, met je huidige begrip van je taal. Dat begrip komt natuurlijk voort uit eerdere ervaringen, die je nog nooit eerder eerlijk met jezelf hebt besproken.

 

Niets gebeurd zomaar ineens vanzelf, wat betrefd jou omgang met jou taal. Het is niet in de menselijke natuur, om direct na de geboorte te kunnen lopen, spreken of lezen. Eenzelfde geleidelijke ontwikkeling vindt plaats met jou taal. Ook dat eerlijk zijn en dat moed vergaren, om toe te geven, dat je, wel-gezegd,  een chaos bent en voortdurend wordt bepaald door al je conflicten, obsessies, angsten en spanningen, is iets, wat zich alleen kenbaar kan maken, indien je werkelijk door jou ervaring wijzer bent geworden.  

 

Zolang als dat wij nog niet uitvoerig, met volledige aandacht, herhaaldelijk met onszelf – in plaats van met anderen – hebben gesproken, zijn we gedoemd om te blijven herhalen, wat we al zo vaak eerder hebben gedaan. Ook al is wat wij uit gewoonte zijn blijven doen nog zo schadelijk, het houdt enkel op, wanneer wij aan onszelf de juiste instrukties geven.

 

Ik heb dit alles zelf meegemaakt en ook jij zou dit alles kunnen beamen, indien je bij je ervaring zou kunnen blijven, vanwege je eigen taal. Het maakt helemaal niets uit, hoe jij dat voor jezelf benoemt. Ik noem het Belichaamde Taal (BT), die ons bevrijdt en Ontlichaamde Taal (OT), wanneer wij het hebben over, onbewust, automatisch, reactief, primitief, insensitief, onintelligent, geconditioneerd gedrag.

 

Ik heb – zonder enige goedkeuring van anderen – voor mijzelf bepaald, dat de voortgang van mijn BT, voor mij, mijn Taal Verlichting (TV) kenbaar maakt. Ik heb eveneens aan mezelf laten weten, dat ik dit werkelijk weet, ook al wil eigenlijk bijna niemand hier over spreken en iets van gaan weten. Anderen kunnen dit niet weten, zolang als zij nog niet met zichzelf hebben gesproken, in hun eigen taal.

 

Dit schrijven is voor mij een nog verder loslaten van anderen, die, terwijl ze dit lezen, misschien tot het besef komen, dat ze – ook al is het maar even – echt bij zichzelf zijn, maar normaal gesproken altijd met anderen bezig zijn gebleven. Ik kan dit schijnbaar nu pas schrijven of zeggen en toch weet ik zeker, dat dit uit mijn onwetendheid is voortgekomen. Prachtig, hoe de onwetendheid de wetendheid voortbrengt, terwijl die wetendheid toch altijd beperkt blijft en daardoor niet als een gevangenis wordt ervaren. In tegendeel, mijn beperkte kennis, die echt waar is, is mijn bevrijding, omdat mijn taal zich kan blijven voegen naar de ervaringen die ik nu heb, maar die ik nog nooit eerder kon hebben. Mijn BT is bij de tijd of eigenlijk, tijdloos, omdat alles in mijn TV oplost.