Redeloos,

 

Ook al heb je natuurlijk niets dan twijfels – over wie je nou eigenlijk echt bent, over je zogenaamde ware identiteit, over wie je geloofd te zijn – over een ding valt eenvoudigweg zeker niet te twijfelen: je voelt je nou eenmaal redeloos, reddeloos en radeloos. Als je hardop met jezelf begint te praten en naar de klank van je eigen stem blijft luisteren, dan kan je en dan ga je allerlei dingen zeggen, die je nog nooit hebt gezegd, maar die je wel degelijk kan en wil zeggen en die voor jou waar zijn en van groot belang zijn.

 

Je kunt niet anders dan nederig, eerlijk en gevoelig aan jezelf erkennen, dat je je voortdurend negatief voelt, omdat deze ongebruikelijke, aangename en oprechte wijze van spreken en dus deze nieuwe, vernieuwende, omgang met en ingang in taal, met anderen nagenoeg nooit mogelijk is. Simpel gezegd, voor jezelf is het is heel eenvoudig om Belichaamde Taal (BT) te hebben, maar met anderen is deze vrije, unieke, waardevolle, rationale, openhartige manier van spreken niet of nauwelijks haalbaar. Met anderen loopt je taal voortdurend uit je handen, omdat we, ongemerkt, gewoontegetrouw met elkaar altijd in Ontlichaamde Taal (OT) verzanden.  

 

Natuurlijk kan je niet anders, dan je redeloos of irrationeel gedragen, zolang als onze gebruikelijke, algemeen-geaccepteerde en vereist wijze van spreken gekarakteriseerd wordt door dissociatie. Ik noem onze gewoonte-getrouwe wijze van spreken OT, omdat je we, vanwege het gebrek aan aandacht voor de klank van onze eigen stem, ons niet bewust kunnen zijn van ons lichaam. Met andere woorden, indien wij onze klank horen, terwijl we spreken en dus luisterend spreken, dan belichamen, ervaren en voelen wij, werkelijk, wat we tegen onszelf zeggen.

 

Het is ongetwijfeld waar, dat alle chaos en conflict altijd samengaat met een vooraf bepaald verbaal gedrag. Ieder mens creert, met zijn gebruik van taal, zijn individuele realiteit. Het is ontegenzeggelijk en ook onvermijdelijk waar, dat zolang als dat wij niet naar onszelf kunnen blijven luisteren – tijdens het spreken met elkaar – wij allerlei ander dwaas, dom, nutteloos,  onbezonnen, zinloos, onverstandig, onwijs, ongewild, onbewust gedrag gaan vertonen.

 

Aangezien we nooit terugkeren of terugreizen, met onze taal, naar de oorsprong van onze taal – naar de klank-beleving van onze stem – zijn we, zonder daar erg in te hebben en zonder dat wij een hersen beschadiging hebben opgelopen, afasisch. Afasie wordt meestal begrepen als een taal-stoornis, die het gevolg is van een niet aangeboren hersenletsel, maar als wij het enorme verschil gaan erkennen tussen OT en BT, beseffen we onherroepelijk, dat onze geconditioneerde, aangeleerde, dwangmatige, geforceerde,  stressvolle, maar alledaagse wijze van spreken (OT) de veroorzaker is van een algemeen voortkomende taal-afasie. OT is overal hoorbaar.

 

Mensen met OT hebben altijd moeite met spreken, luisteren, begrijpen, lezen en schrijven. BT is echter een moeiteloze wijze van spreken, die individuele of diepere betekenis geeft aan ons gebruik van taal. Ofschoon de gehele mensheid voortdurend met OT bezig is – omdat men, ook al is men zogenaamd nog zo intelligent, het verschil niet eens weet, tussen OT en BT – voelen wij ons, wat betrefd onze gebruik van taal, allemaal reddeloos, hopeloos en verloren.

 

Er is geen enkele noemenswaardige aandacht voor BT en hierdoor stevenen wij allemaal af – of we het nou willen weten of niet – op nog destructievere, escalerende, grotere catastrophes. Het heeft geen enkele zin om nog vertrouwen te hebben, in de zogenaamde autoriteiten (wetenschappers, CEOs,  politicie, priesters, generaals, etc.), die, allemaal op gewetenloze, manipulatieve, maar ook onbewuste wijze gebruik weten te maken van het feit, dat men zich doorgaans reddeloos verloren voelt. Er is nooit orde gekomen door hun bijdrage, die alleen maar de voortgang van OT heeft bewerkstelligd. De toekomst van de mensheid ziet er grimmiger uit dan ooit tevoren. We kunnen ons niet veroorloven, om onszelf en elkaar nog langer voor de gek te houden met onze leugenachtige, manipulatieve, idiote en bijgelovige OT. Uitsluitend en alleen met BT is het mogelijk om werkelijk uit onze malaise komen.

 

Iedereen die – ondanks al het geweld, die ondanks alle afleiding, die ondanks alle negativiteit, die door OT werd veroorzaakt en in stand werd gehouden – nog enige gevoeligheid heeft kunnen behouden, kan bijna niet anders, dan zich radeloos te voelen. De onvermijdelijke, overweldigende gewaarwording van onze wanhoop, die door BT eindelijk boven de tafel kan komen, maakt dat wij ons bewust worden van het onmiskenbare, onbesproken feit, dat we, ook al pretenderen we het tegenovergestelde, ons allemaal hopeloos, angstig en vertwijfeld voelen.

 

Ook al zullen we menige traan gaan laten, wanneer wij, ten lange leste, echt met onszelf gaan spreken en naar onszelf gaan luisteren – in plaats van naar anderen – toch kunnen wij direct al, ongeoefend, de heilzame werking van BT ervaren. Er is een enorme kracht in onze BT, die ons meteen gewaar maakt van wie we werkelijk zijn en die we, ondanks al ons leed, zijn gebleven. De prachtige transformerende werking van BT, ligt in het feit, dat wij met anderen precies zo kunnen praten, zoals wij met onszelf zijn gaan praten. Iedereen komt in BT direct aan zichzelf toe en ik noem dat daarom Taal Verlichting (TV).