Eeuwigheid,

 

Eeuwigheid kan werkelijkheid worden, als jij je taal voor jezelf gaat gebruiken. Door te spreken met jezelf en te luisteren naar jezelf, kom je alles tegen waar je onbewust over was en dus elke keer weer door in de problemen kwam te zitten. Belichaamde Taal (BT) geeft altijd alle aandacht aan wat aandacht vraagt. Nadat je dit hebt uitgesproken en gehoord, vraagt uiteindelijk helemaal niets je aandacht meer en bevindt je je in eeuwigheid of je ware natuur.

 

Met Ontlichaamde Taal (OT) blijf je onwetend over je dood en vergankelijkheid, omdat er zovele zaken zijn, waar je nog nooit eerder met jezelf over hebt gesproken. Ook in OT komen dingen wel ter sprake, maar die leiden je ongemerkt telkens weer af van de essentie: de zelf-verwerkelijkende ervaring van wie je bent. Miljoenen mensen zijn gepassioneerd bezig met hun religie en spiritualiteit en leggen zichzelf en en elkaar daarbij van alles op, maar toch komt er geen orde, in hun chaotische, geconflicteerde leven.

 

Orde kan alleen onstaat, nadat onze taal zich heeft  ontdaan van tijdelijkheid, omdat wij de klank van onze eigen spreek stem ervaren als levens-energie. Het is niet alleen voor iedereen mogelijk, maar ook noodzakelijk, om aan onszelf te zeggen en te laten weten en begrijpen, dat onze onvermijdelijke dood het ophouden van onze taal impliceert. We hebben het altijd, onterecht, over ons zogenaamde denken, terwijl het, door de eeuwen heen, onze taal zelf is geweest, die de eeuwigheid is blijven ontkennen.

 

Alles wat je zegt, is gebaseerd op je identificatie met wat je beleeft. Enkel wanneer jij naar jezelf luistert, omdat je, eindelijk, aan jezelf vertelt, wat er op dit moment met jou gebeurt, begint jou taal de ruimte te ademenen van je Taal Verlichting (TV). Ophouden met OT is ook geen filosofische kwestie, maar juist een praktische aangelegenheid, om daadwerkelijk en uitbundig het creeren van jou bestaan te vieren. In OT valt er niets te genieten. Alles waar jij je mee bezig hebt gehouden, in OT, ontnam je de energie, die absoluut noodzakelijk was om, met jou woorden en met jou klank, aandacht te geven aan wat in jou beleving de aandacht vroeg. Vergetelheid is simpel gezegd jou onvermogen, om jou taal te laten gaan, naar waar het gaan wil en kan, als jij het toelaat.

 

Uiteraard gaat jou BT altijd naar jou TV, die dus jou  dood centraal stelt, omdat orde alleen daarvanuit tot stand kan komen. Met andere woorden, met jou taal, kun je de lijn van je leven doortrekken naar het moment waarop jou taal op zal gaan houden. Je leeft niet verder in je kinderen of in andere mensen, die je zou hebben geraakt met jou woorden, want iedereen heeft z’n eigen vermogen, om naar zichzelf luisteren en met zichzelf te spreken, over hoe hij of zij, zijn of haar taal gebruikt. Dit is je bewustzijn en je bent en blijft onbewust, indien je dit niet doet.  

 

Wanneer je OT is opgehouden en je BT hebt, dan blijkt, dat niets is zoals jij geloofde dat het was. Dit is echter niet zomaar een of andere na-geaapte kreet, maar de onthulling van jou werkelijkheid, want jij ben het, die met jou taal, jou leven verwoord, zoals het is. Jou BT creert een werkelijkheid, die helemaal alleen voor jou is en voor jou geldt. Hier doorbreekt jou BT het taboe, om met jezelf spreken belangrijker te vinden dan OT, waarin het spreken met anderen altijd centraal staat. Deze zogenaamde dood-zonde weerhoudt je er ook nog eens van, om eens helder te zeggen en waar te nemen, dat jij alleen en dus, geheel, verantwoordelijk bent voor jezelf en dat het sterven aan en loslaten van wat anderen jou hebben aangepraat – en wat jij vervolgens jezelf bent blijven aanpraten – zich alleen kan voltrekken vanwege jou omgang met jou taal. Herboren te worden in je BT, is het onvermijdelijke effect van het ophouden met je OT, dat welbeschouwd nooit van jou is geweest.

 

In OT, praat je en leef vanuit je conditionering en blijf je altijd bezig met anderen. De ommekeer van jou taal, is dus de enige werkelijke bekering, omdat jij je taal anders bent gaan gebruiken. Er komt geen ander bij aan te pas. Daarmee is alles gezegd, voor jou. Er is geen ander, maar ook geen hogere macht, waaraan we ons in BT overgeven, want alleen wijzelf kunnen bepalen of wij OT of BT hebben. Vanwege onze BT, kunnen wij de eer aan onszelf houden.

 

Paradoxaal genoeg kan het onzegbare, onze dood, worden omschreven, want alles wat ooit is gezegd, , geschreven, gehoord of gelezen, komt daarin voor iedereen voorgoed tot een einde. Er valt niets te contempleren of te mediteren, want dit feit is niet weg te praten. Zolang wij nog in leven zijn, hebben wij, in principe, allemaal de gelegenheid, om onze taal naar onszelf te laten gaan en om zo te beseffen, dat onze taal daar eigenlijk altijd naartoe wilde.

 

Ook al maakte BT ons bewust van onze TV, toch is het thuiskomen in TV een ervaring, die aantoont dat wij altijd al verlicht waren en dat TV de ware aanzet gaf om ons bewust te maken van ons taal-gebruik. Wij kunnen hier met anderen  over spreken, nadat wij eerst hier met onszelf over hebben gesproken. Er is een wetmatigheid en ordelijkheid, die ons doet zeggen en laat weten, dat onze eigen ervaring van BT altijd op de eerste plaats komt en dat vandaaruit de uitleg kan komen, met onze eigen woorden, van wat die ervaring betekent. Ook is het allereerst het luisterend spreken met onszelf, dat ons in staat stelt, om te beseffen, dat BT met anderen mogelijk en wenselijk is. Die anderen, met wij dus BT kunnen hebben, komen alleen dan pas in ons leven, nadat ook zij eerst met zichzelf hebben gesproken en geschreven. Gedurende BT, is alles, voor ieder van ons, precies zoals het is, omdat wij, zelfs al spreken wij met elkaar, onze taal naar onszelf laten blijven gaan. In onze TV, heeft onze BT onze OT opgelost.