Zit,

 

Je mag mijn taal dan wel lezen, maar je zult het niet kunnen horen, zolang je zelf nog geen Belichaamde Taal (BT) hebt. Je bent eigenlijk volledig doof voor mij, omdat je vooralsnog alleen maar in staat bent om Ontlichaamde Taal (OT) te produceren. Er was een tijd, dat ik geloofde – omdat ik het zo graag wilde – dat jij ook BT zou gaan hebben, maar dat lijkt nu allemaal heel lang geleden. Ik neem het mezelf niet kwalijk, maar, eerlijk gezegd, neem ik het jou wel kwalijk, want jij bent blijven hangen in een manier van doen, die ik absoluut niet accepteer.

 

Ik verwerp mijn eigen, maar ook jou OT. Dit is echter geen oordeel, maar een mogelijkheid, die voor mij een geruststellend feit is geworden, want ik laat mij niet in met iemand, die zichzelf niet wil kennen en die dus, met zijn taal, zichzelf tracht te vergeten. Jou taal (OT) is een grote afleidings manouvre, om niet te hoeven toegeven, wat een totale chaos jou leven is. Ik heb een natuurlijke reaktie van afkeer, omdat ik uit ervaring weet, dat ik altijd geraakt word, door jou negativiteit, die ik niet ontkennen kan en wil.

 

Doen alsof is nooit mijn sterkste kant geweest en ik prijs mezelf gelukkig, dat ik ben, wie ik ben, omdat ik nou eenmaal ben, zoals ik ben. Mijn ware aard laat zich altijd gelden, ook al heeft dit volgens jou ogenschijnlijk slechte gevolgen. Mijn gebrek aan zogenaamd contact met jou, is omdat ik je links heb laten liggen. Mijn onafhankelijkheid bepaalt dat ik er niet eens meer bij wil horen, ook al was ik, net als iedereen, geconditioneerd om dat wel te willen.

 

Jij weet echt wel, dat ik jou niet zie zitten, omdat ik zogezegd, heel ergens anders zit. Ik ben blij, dat ik niet zit, niet meer zit, waar jij mee zit, waar jij mee bent blijven zitten en ik laat je, inderdaad, zitten met je eigen problemen. Ik ben niet, zoals ik lange tijd heb willen geloven, een hulp-vaardig iemand, integendeel, je zoekt het maar uit met je eigen ellende. Misschien kun je je even voorstellen, dat ik naar mijn nek wijs, bij de uitdrukking: het zit me tot hier? Er is, ook al is het dan alleen beeldsprakelijk, een grens, die ik bepaal. Ik wijs echter niet naar mijn keel, omdat ik, zoals jij, diep in de problemen zit, maar omdat ik mezelf er altijd aan blijf herinneren, dat mijn stem van mij is en niet van jou. Niemand kan de stem voor iemand anders zijn en ik heb jou, met mijn klank, niets te zeggen, aangezien jij de gevoeligheid, die ik laat horen, niet toe wilt laten.

 

Ga maar lekker door, met luisteren naar anderen, in plaats van naar mij, want ik zit niet te wachten op jou langdradige, depressieve verhaal. Ook hoef ik jou applaus of goedkeuring niet en je hoeft mij niet te begrijpen of te accepteren, want ik weet allang en breed, dat je dat niet eens kan. Ik heb genoeg aan mezelf en ben tevreden met mijn vermogen om mezelf te kunnen horen. Doe nou maar niet alsof je om mij of om een ander geeft, want je bent en blijft een onbewust, verward en kwaadaardig persoon, die eraan gewend is, om anderen op te zadelen met jou problemen. Jij zit nog steeds in de problemen en niet ik en ik vind jou niet aantrekkelijk of bijzonder, omdat jij zo goed bent in het doen alsof niets jou deert. Ik weet dat dit niet zo is en als je dit leest, dan ga je, of je het nou wil of niet, begrijpen dat jou onvermogen, om aan je gevoelens toe te geven, maakt dat je afgrijzelijk klinkt. Het geluid van je onechtheid, onoprechtheid en onkunde is lawaai.

 

Terwijl je wel weet, dat dit al vele jaren niet meer het geval is, doe je nog steeds alsof je iets voelt. Je hebt jezelf verloren en de enige weg terug is met je oren. Je oren kunnen horen, dat er iets helemaal verkeert zit met jezelf en dat je bent blijven zitten met de beroemde gebakken peren, omdat je niet aan jezelf verteld wat je hebt gedaan. Er valt voor jou niets te horen bij mij, maar ook niet bij jezelf.

 

Het leek alleen maar zo, dat je niet naar mij wilde luisteren, maar het onomstotelijke feit blijft, dat je jezelf niet wilt horen zeggen wat er nou eigenlijk echt met jou aan de hand is. Mijn taal kan dit alles verwoorden, maar jij zult daar nooit baat bij hebben en beter in je vel komen te zitten, want jou OT laat dat nou eenmaal niet toe. Vervreemding van jezelf is niet van gisteren. Je bent je hele leven lang bezig gebleven, om te blijven zitten waar je zit en om je niet te verroeren, omdat je, vanwege je OT, angstig en wantrouwerig bent gebleven. Je gedrag is niets meer dan geakteer en je kunt jezelf niet zijn door te doen alsof. Ik kan je dit allemaal vertellen, omdat ik voel en weet, hoe diep gekwetst jij bent, elke keer wanneer je echt iets van jezelf liet horen of zien.

 

Ik straf jou niet, maar jij straft jezelf met jou manier van spreken. Ik leg mijn vinger op de taal, die jij als normaal beschouwd, maar die je krankzinnig maakt. Het vermogen om betekenisvol over OT te spreken, ontstaat vanuit mijn voortgaande BT en dat is waarlijk een zegen. Natuurlijk blijft die weldadige ervaring alleen beschikbaar voor hen, die, zoals ik, hun OT hebben kunnen stoppen. Hoe vaak komt het niet voor, dat je, naar jezelf, de mantra bent blijven herhalen: laat maar zitten? Je komt dan pas echt in beweging, als je opstaat uit je eigen vatsige zit-taal.  

 

Ga maar eens wat rondlopen, wees eens een pilgrim en dan zal blijken, dat je voormalige zogenaamde comfortabele zit-plaats, beslist niet ideaal was en je er eigenlijk altijd van heeft weerhouden om niet in jezelf te geloven. Lopen is net luisterend spreken geen geloof en als je het doet, dan weet je, met zekerheid, dat zitten waar je zat niet eens meer mogelijk is. Niets is wat het was in BT. Het volledige besef van deze voortdurende verandering is je Taal Verlichting (TV). Ga er maar eens voor zitten, waar ik voor sta. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed te zitten, maar je moet het wel zelf doen. Jij kunt dus echt daadwerkelijk ophouden, om in je gevangenis van je eigen OT te blijven zitten. Je hebt daar lang genoeg gezeten, om te kunnen weten, dat je met jezelf kunt praten en dus echt jezelf kunt horen. Maak gebruik van de omstandigheden zoals ze zijn, dan zul je nergens meer mee zitten. Met je domme OT blijf je levenslang opgesloten, maar met BT hoor je eindelijk hoe het zit: TV is je bevrijding.