Vanzelf,

 

Iedereen is, op de een of andere manier, altijd bezig, om, met heel veel pijn en moeite, dit of dat te doen, in de hoop, dat dit (of dat) dan tot betere resultaten zal gaan leiden. Op die manier, kan er echter nooit enige echte verbetering plaatsvinden, omdat onze ingebakken, obsessievelijke neiging, om telkens iets te willen veranderen en om, hoe dan ook, de illusie van controle behouden, de verandering tegenhoudt.

 

Verbeterende verandering gebeurt geheel vanzelf, maar verslechterende verandering is het gevolg van  Ontlichaamde Taal (OT), onze gebruikelijke, onechte, energie-verslindende, eigen-ervaring-ontkennende  wijze van spreken. Daarentegen, Belichaamde Taal (BT), gebeurt geheel vanzelf en de veranderingen, die daaruit voortkomen, hebben precies hetzelfde, natuurlijke, moeiteloze, waardige, simpele karakter.  

 

Het feit, dat BT, op een organische, begrijpelijke en vanzelf-sprekende wijze onze Taal Verlichting (TV) openbaart, betekent evenwel niet, dat TV zomaar, bij toeval, kan worden verworven. Integendeel, TV wordt ons enkel pas duidelijk, wanneer wij al onze aandacht naar BT brengen. Er is geen sprake van moeite doen, om BT te hebben, maar er moet wel degelijk moeite worden gedaan, om OT te stoppen.

 

Iedere keer, als wij – terwijl wij luisterend spreken en aandachtig onze ervaringen beschouwen – even uit onze conditionering met OT konden stappen en daarna moeiteloos BT konden ervaren, dan zijn de  welkome gevolgen van onze tijdelijke BT ervaarbaar en waarneembaar. Ineens gaan allerlei zaken veel gemakkelijker. De verandering is echter zo subtiel en minimaal, dat we er – vanwege onze verwachting op een grote verandering – nauwelijks acht op slaan.

 

BT is alleen mogelijk, als wij al onze verwachtingen  laten varen. Dit zou dus kunnen betekenen, dat we   met onszelf spreken, maar absoluut helemaal niets doen aan het door ons erkende en geaccepteerde feit, dat we ons bijvoorbeeld, ontevreden, kwaad, eenzaam, depressief, jaloers, verslaafd, onzeker, sexueel-verknipt of emotioneel verward voelen. Het zou natuurlijk ook kunnen inhouden, dat wij onszelf belangrijker vinden dan anderen, dat wij de leiding zouden willen nemen, dat wij de macht willen of dat wij ons schamen, voor onze behoefte aan veiligheid, eenvoud, rust, liefde, schoonheid en… aandacht.

 

Wanneer wij met BT over onze OT praten, begrijpen we eindelijk, dat al onze pogingen, om met OT over onze OT te spreken, tot mislukken waren gedoemd en dat we daarom, ongemerkt, hebben opgegeven, om in kaart te brengen, waarom we toch herhaaldelijk blijven praten, op de mechanische manier, zoals wij dat doen. Anders gezegd, voordat wij het grote verschil tussen onze OT en BT zijn gaan erkennen, was onze opgelegde, ingestudeerde, dwangmatige, huichelachtige OT, nog nooit eerder door onszelf met vaardigheid gestopt. Het succcesvol stoppen van OT, leidt onherroepelijk tot voortgang met BT.

 

Zoals reeds eerder vermeld, kan onze OT alleen dan pas worden gestopt – en kan er dus eindelijk een einde komen aan al het daarmee samenhangende , zelf-verloochende, zelf-ondermijnende, eenzelvige en zogenaamde zelf-verzekerde gedrag en hoeven wij dus niet (hahaha) angstig te wachten, totdat we de pijp zijn uitgegaan, om eens te kunnen rusten in vrede – wanneer wij al onze aandacht en energie blijven brengen, naar hoe wij nou eigenlijk met onze taal omgaan. Ook al lijkt dit aanvankelijk misschien zo, BT is niet een eenmalige, kort-stondige kwestie, maar een blijvende verandering, die ons zal blijven uitdagen, om niet langer genoegen te nemen met onze conditionering met OT, die uitsluitend en alleen door onze BT kan worden ontworteld.

 

Eenzelvigheid is eigenlijk een waardevolle kwaliteit. Iemand die eenzelvig is, heeft gewoon genoeg aan zichzelf en is daardoor graag alleen. Vanuit OT is er altijd een gigantisch oordeel naar mensen, die niet meedoen en die dus het liefst door anderen met rust willen worden gelaten. Men kijkt op hen neer en beschrijft hen als eentonig, in-zichzelf-gekeerd, mensen-schuw, introvert, een-kennig en a-sociaal, maar als we BT hebben, dan blijken precies juist deze mensen het te zijn,  die zich realiseren, dat BT  synoniem is voor vrijheid, echtheid en openheid.

 

Onze voortgaande BT kan alleen tot stand komen, wannneer wij, keer op keer – zovaak als het maar nodig is – onszelf erop betrappen, dat we weer OT hebben. Door te erkennen en te accepteren, dat dit zo is, stopt onze OT en verandert dan in BT. Wij doen onszelf een groot genoegen, iedere keer als wij dit meemaken en op deze extatische manier onze ware natuur beginnen te belichamen. Het is een wonder, dat onze TV, ons werkelijk en dus geheel vanzelf, uit onze tragische conditionering met OT laat komen.