Heerlijk,

 

Het is heerlijk om Belichaamde Taal (BT) te kunnen hebben en om dus te weten, dat er echt altijd iets nieuws gezegd of geschreven kan worden. Iedereen die geen kennis heeft van BT, zeult, ongemerkt, een negatief gevoel met zich mee, omdat het natuurlijk heel onaangenaam is, dat wij onszelf en elkaar altijd maar blijven herhalen. Wij dragen, onbewust, een enorme last met ons mee, zolang BT geen centrale plaats in ons leven inneemt.

 

Ook al hebben heel veel mensen, gedurende de ongeveer veertig jaar, dat ik er inmiddels over heb gesproken en geschreven, van BT vernomen, toch zijn er maar weinig, die ermee verder zijn gegaan. De meeste mensen laten het, juist vanwege die voortdurende vernieuwing, toch afweten. Het idee, dat alles altijd anders is, dan dat we zogenaamd dachten is bedreigend, want we geloven niet meer in het denken, omdat wij anders met taal omgaan.

 

De vernieuwende omgang met taal gebeurd, omdat het met BT kan gebeuren. Het kan nooit gebeuren met onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT), omdat we er geen enkel besef van hebben, dat alles kan en zal veranderen vanwege onze taal. We houden zogezegd vast aan lappen met text, die we met ons meeslepen. Iemand die BT heeft, zit aan niets vast, omdat zijn of haar taal bevrijd is, van wat er in het verleden met taal is gebeurd. Vanwege BT, beginnen we altijd met een schone lei, een andere ervaring, een verruimde perceptie. Deze heerlijke realiteit is de uitdrukking van Taal Verlichting (TV).

 

Er hoeft niets gezegd, gehoord, geschreven, gelezen of begrepen te worden in BT en toch wordt precies datgene benoemd, wat voor ons van belang is. Wat wij belangrijk vinden, voor onszelf, is van geen enkel belang voor anderen, behalve dat ook zij alleen met hun BT aan de weet kunnen komen, wat voor hen belangrijk is. Er is geen andere manier en zodra BT niet meer door ons wordt produceerd en daardoor dus ook niet meer gehoord kan worden, dan raken we in onze taal verstrikt en komt alles wat we doen of niet doen voort uit onze automatische deelname aan OT. Alles wat we zeggen, weegt dan heel zwaar.   

 

Zelfs vele jaren nadat ik BT had ontdekt, genoten, gedeeld en onderzocht met anderen, kon ik het niet nalaten, om te twijfelen, niet zozeer aan het zalige gevoel dat het mij gaf, maar aan wat ik, vanuit mijn eigen authoriteit, ben gaan verwoorden. Het is nu een onomstotelijk feit, dat TV er de oorzaak van was, dat er een blijvende verandering is gekomen in mijn taal. Ook voor anderen, zal de stabilizatie van BT afhangen van de mate, waarin ze durven toe te geven, dat ze, van nature, verlichte wezens zijn.

 

Het is heerlijk, om zeker te zijn van wat ik zeg. BT heeft met zelf-verzekerdheid niets te maken en ik vervang dat woord met taal-zekerheid. Er is geen zelf in BT en daarom kunnen wij ons met onze eigen taal bezighouden. OT creeerde de illusie van een zelf, die ervaringen had, maar BT toonde aan, dat wij vanwege OT eigenlijk altijd het contact met onze eigen ervaring kwijt waren. Wij waren, zonder dit te weten, met onze OT naarstig op zoek, naar wat ons weer met onze eigen ervaring kon verbinden. Onze obsessie met conflict en geweld, komt voort uit ons onvermogen om OT te stoppen. Wij lijken zogezegd alleen echt te leven, als we drama en leed ervaren.  

 

Er is met BT geen vuiltje aan de lucht, want onze TV is onaangetast, ook al zijn wij jaren met niets anders bezig geweest dan met OT. Iedereen kan alsnog de draad direct oppakken, door te zeggen en te horen, dat zijn of haar vernieuwing niet van tijd afhankelijk is. De onmiddelijke werking van BT is heerlijk en als dit niet zo wordt beleefd, dan is het geen BT. Ook is de gewaarwoording van TV ons ineens duidelijk, omdat het altijd onze OT was, die ons in de luren legde. Een luur is een ander woord voor luier en iemand in de luren leggen betekent, dat je hem of haar behandelt als kind. Een onschuldig kind wordt gemakkelijk bedrogen of bang-gemaakt met een of ander eng verhaal. Daarom zijn sprookjes lessen om te doen wat er gezegd wordt, anders volgt er straf.   

 

Met OT worden wij dus nooit echt volwassen. Het is onweerlegbaar, dat in OT sprekers altijd aandacht eisen van de luisteraars. Het verplicht luisteren naar een spreker, refereert aan de sociale status, die het mogelijk blijft maken om anderen te overheersen. In BT zijn wij allen gelijk, daardoor is er geen strijd. Net als ik, heeft iedereen grote twijfel aan de wijze van communiceren, waarin er geen conflict of angst is. We zijn het niet gewend. We wennen nooit aan BT, want het is altijd nieuw. Alleen zo uit zich onze TV.