Verder,

 

In Belichaamde Taal (BT), kunnen we verder gaan met lachen, maar in Ontlichaamde Taal (OT) vergaat ons het lachen. We zijn zo aan OT gewend, dat we alleen maar, ongemerkt, bezig blijven, om met het lachen te beginnen en het komt eigenlijk nooit in ons op, om ermee verder gaan. Stel je toch eens voor, dat we niet alleen, zo af en toe, een beetje lachen, maar dat we er zogezegd in blijven?

 

Ook al zijn al onze andere problemen, zogenaamd, van veel groter belang, eventjes lachen is op zichzelf natuurlijk al een groot probleem. Ja, zelfs een klein beetje lachen is al heel zeldzaam, regelmatig lachen is vrijwel ongehoord, maar onophoudelijk lachen is niet weggelegd voor bekrompen, duffe angst-hazen, die zich niet durven te verliezen in het lachen, want voortdurend lachen, betekent dat je echt verdwijnt,  of ophoudt te zijn, wie je was of meende te zijn.

 

Lachen is een aangrijpende, ingrijpende zaak. Over het algemeen, gaan we er heel sluw en achterbaks mee om. Het speelt een zeer noodzakelijke rol in het afkick-proces van OT, onze gebruikelijke humorloze wijze van omgang met taal. Er is geen enkele sprake van openhartigheid in OT. Het huilen staat ons nader dan het lachen, omdat het natuurlijk in-triest is dat we ons, onbewust, dag in dag uit, aan OT overgeven. Om echt verder te gaan met lachen, zal er eerst behoorlijk wat gejankt moeten worden.

 

Goed-lachsheid, is niet aangeboren, maar kan alleen tot stand komen, als je het letterlijk spuigzat bent, om de zogenaamde slimme, laatst- lachende derde uit te hangen. Je maakt je jezelf niet wijzer, door te doen alsof je boven het gebruikelijke conflict staat, omdat je weet te profiteren van de uitkomst. Als je wilt lachen, dan kan je geen buitenstaander blijven.

 

Je krijgt misschien wel eens een kortstondige stuip van het lachen of je hebt een schaterlach, maar het is absoluut niet, ook al zeggen je dat, echt lachen. Je lacht, omdat je niet echt blij bent, als een boer die kiespijn heeft. Om niet voor aap te staan, doe je, alsof je je een aap zou hebben gelachen, maar in de trieste werkelijkheid van OT, lach je je een ongeluk.  

 

Omdat je eigenlijk wel weet, dat je bent beschadigd, wil je niet in een deuk blijven liggen. Het is vanwege je angst, dat je in je broek piest van het lachen. Het is rampzalig, dat je niet eens in de gaten hebt, dat je, vanwege je OT, zegd dat je er je lol weer mee op kan. Want, je hebt geen werkelijk plezier, als je weer de slappe lach krijgt, omdat je nooit echt veranderd.

 

Alleen met BT lacht het fortuin je toe, want het is je ware natuur, die het lachen veroorzaakt en niet een of andere stomme grap. Dit is, wat ik, met mijn BT,   zeggen wil, tegen iedereen, die probeert, om leuk te doen, door onzin uit te kramen: laat me niet lachen. Ik heb een grondige hekel aan die aandacht-trekkerij amusement, maar ik lig helemaal dubbel, als ik BT met iemand kan hebben, omdat we weten, dat dit altijd verder gaat. We blijven erin, omdat we ons realizeren, dat onze conditionerings geschiedenis met OT belachelijk is. Onze Taal Verlichting (TV) laat niet alleen op natuurlijke wijze onze BT doorgaan, maar ook ons lachen en wij hebben daarom altijd alle lachers aan onze kant. En, lachen is gezond.