Pauze,

 

Ik hoop dat je mijn schrijven kunt ervaren als een korte adem-pauze van je constante betrokkenheid bij wat ik Ontlichaamde Taal (OT) noem. Jij hebt jou omgang met taal dan wel nooit een naam gegeven, maar ik geloof, dat de naam die ik eraan geef de juiste naam is, omdat jij absoluut niet voelt, wat taal eigenlijk met je doet. De pauze, die deze woorden voor je inlast, maakt het mogelijk, om te beseffen dat jij jezelf en anderen letterlijk gek maakt, met jou taal en als je daar dus even, zoals nu, mee ophoudt, dan dringt tot je door, dat er een andere manier is om met je taal om te gaan. Belichaamde Taal (BT) is mogelijk, omdat we luisteren naar onszelf, maar het is ook de verwoording van wat waar is voor ons.

 

Indien wij onze waarheid, als individu, niet eens weten, dan worden we ongemerkt meegenomen in de maalstroom, van waar iedereen zich mee bezig blijft houden. Bij mij ging dat altijd gepaard met een gevoel van grote weerstand en verzet. Het is nu pas, dat ik kan begrijpen, waarom ik altijd ontevreden was. Al heb ik wanhopig geprobeerd, om te zijn en te doen zoals anderen en ook al heb ik, aan mezelf, proberen te bewijzen, dat ik het kan, ik heb, voor mijn gevoel, nooit echt mee kunnen doen, met wat iedereen als normaal beschouwt. Dit komt omdat mijn taal gebruik en mijn gedrag, van jongst af aan, werd bekritiseerd, veroordeeld en gestraft. Ik wilde het zo graag goed doen, maar deed het telkens toch weer verkeerd. Het stond mij zogezegd op het lijf geschreven, dat ik maar een bru-taal joch was, die duidelijk een autoriteits-conflict leek te hebben. 

 

Ik wist altijd al, dat alles anders was, dan wat men beweerde en ik geloofde alleen in hen, die zich van niemand iets aan trokken en zich niet schaamden, om hun gelijk te overdrijven. Mijn neigingen, om het  er te dik bovenop te leggen, om gezien of gehoord te worden, om in de ogen van mijn leeftijdgenoten belangrijk te zijn – en om aandacht en waardering van anderen te krijgen – had altijd een averechts effect. Ik kon niet overtuigend liegen en viel altijd vrijwel meteen door de mand. Ik weet nog goed hoe ik mij huilend, verongelijkt afvroeg: waarom is het toch zo, dat iedereen liegt of anderen verraadt en daar nog mee weet weg te komen ook, terwijl ik altijd meteen tegen de lamp loop? Het leek mij zo ongerechtvaardig, dat ik altijd weer de pieneut was en straf en klappen kreeg voor mijn slechte gedrag.

 

Mijn moeilijke jeugd, waarin ik, zogezegd, in zeven sloten te gelijk liep, had tot gevolg, dat ik altijd op straat was, omdat ik daar mijn vrijheid kon hebben. Ik vermeed, zonder het te weten, iedere vorm van autoriteit en mijn obstinate gedrag, had vaak tot gevolg, dat ik werd afgewezen. Ik kon maar niet begrijpen, waarom ik er niet bij hoorde of kon zijn zoals iedereen. Inmiddels weet wel beter. Ik was altijd tegen de keer in en overtuigd van mijn eigen gelijk, omdat ik er een hekel aan had, om gestrafd te worden. Telkens als ik mijn woede en frustraties afreageerde, raakte ik alleen maar nog meer in de problemen. De enige die mijn drama leek erkennen was ikzelf en zo liep ik dus – als kind al – met mezelf pratend over straat, mezelf altijd gelijk gevend.  

 

Elke keer, als ik weer iets baldadigs gedaan had, was er voor mij een pauze, waarin ik met mijzelf sprak, over waarom ik deed wat ik gedaan had. Ik begreep heel vaak mezelf niet, omdat ik eigenlijk niet wilde doen wat ik deed, maar, ondanks alle de negatieve gevolgen, deed ik het toch. Ik kon het schijnbaar niet laten. Ik heb vele kwaai-jongens streken gehad,  maar besef nu, dat ik mijn grenzen zocht, die ik schijnbaar alleen kon vinden, in wat ik aan mijzelf vertelde, over wat er met mij aan de hand was.

 

Omdat anderen meestal alleen op een negatieve en afwijzende manier met mij spraken, luisterde ik niet en kreeg ik dus duizenden keren te horen, dat ik niet wilde luisteren. Het was ook zo, want ik luisterde alleen naar mezelf of naar hen, die aardig tegen mij waren. Ondanks dat ik heel vaak werd veroordeeld, vernederd en gekleineerd, toch bleef ik naar mezelf luisteren, omdat dat mij gelukkig maakte. Het was pas toen ik, vroeg in de twintig, mijn BT ondektte, dat ik een besef begon te krijgen, dat ik helemaal gelijk had met wat ik altijd al wilde. Mijn BT liet mij weten, dat iedereen, vanuit de conditionering – en daardoor onbewust – gewend is aan OT en daarom handelt op de manier, die ik zo afstotelijk vind.  

 

Terwijl ik dit allemaal schrijf, voel ik me niet langer droevig over wat er allemaal is gebeurd. Ik heb het altijd zo gewild en alles is precies zoals het zijn kan. Mijn voortgaande BT gaf mij de pauze, die ik nodig had, om mijn ware natuur te ontdekken. In BT is er geen enkel probleem meer en zo realiseerde ik mijn Taal Verlichting (TV). Iedereen die, net als ik, het lef heeft, om zich tegen OT te keren, zal de pauze gaan waarderen, die BT mogelijk maakt. Zodra onze OT stopt en onze BT begint, dan treden wij een andere wereld binnen, die wij zelf gecreeerd hebben met onze taal. Onze TV was al het geval, maar we waren er vanwege OT nog nooit aan toe gekomen. De stilte van onze TV is zo prachtig, omdat wij met BT alles precies verwoorden wat voor ons van belang is.