Lachertje,

 

Hoelang kan je nog bezig blijven met je onbenullige, oppervlakkige, bijgelovige, maar ook manipulatieve en wel degelijk verstrekkende gevolgen hebbende woord-spelletjes? Misinformatie, volgens jou, is de onjuiste informatie, die zogenaamd wordt verspreid zonder dat er echt sprake zou zijn van een bewuste misleiding. En, dan is er disinformatie, die eveneens door jou wordt omschreven als: het verspreiden van aperte leugens met het actieve doel, om mensen te misleiden. Dit verheven, overdreven, dwangmatige doel, waarnaar jij en zovele anderen bent blijven streven, kan zowel financiele, politieke, spirituele or ideologische motivaties hebben. Gooi het allemaal maar in mijn pet, al die dure moeilijke woorden.

 

Het is allemaal zo ingewikkeld, dat geen mens meer kan ontwaren, waar het nou eigenlijk nog over gaat. Men zegt wel, dat woorden ertoe doen, maar daar is helemaal niets van waar, want jij en iedereen zit,  onbewust, gevangen in conditionering geschiedenis met Ontlichaamde Taal (OT). Jou woorden doen er voor jou alleen maar toe, als jij bewust met je taal omgaat en dus Belichaamde Taal (BT) hebt. Voor het geval dat je nog niet schoon genoeg hebt gehad van al die zinloze, domme, destructive haar-splijterij, is er ook nog de zogenaamde desinformatie ofwel de   complot-theory, om op de een of andere manier toch een soort van contrast te creeren, met wat er allemaal wordt beweerd, door de gevestigde orde.

 

Je agiteert eindeloos, over waar jij het allemaal niet mee eens bent, maar je bent en je blijft – zonder er ooit erg in te hebben – altijd bezig met dezelfde OT, achterlijk gezwam, hatelijk gekanker, zielig geklaag en overdreven dik-doenerij. Iedereen maakt zich zo druk over de corrupte elite, die alle aandacht weet op te eisen. Er moet hoognodig wat gedaan worden, om dit onrecht te stoppen, dus creeren we,  met veel tam-tam, een waarheids-commissie. Het is het zoveelste lachertje, want van waarheid komt niets terecht. We nemen – goed-gelovig – twee stappen vooruit en – wanhopig – drie stappen achteruit.

 

Iedere concessie, op het gebied van hoe wij eigenlijk omgaan met onze taal, is een totale aanfluiting, die altijd weer het oor-verdovende geschetter en het kwaad-aardige geouwehoer van OT liet horen, maar we luisteren er niet eens naar. De regels en wetten, waar millionen mensen in diverse culturen zich plichtmatig aan houden, stellen niets voor, want de wereld is niet plat en de gruwelijke werkelijkheid van OT is nog steeds niet boven de tafel gekomen. Er kwam nooit enige verzoening vanwege een  verzoenings-commissie en ook van de overgang naar de recht-staat is nooit iets terecht gekomen, omdat we, allemaal, onverstoord met OT verder zijn gegaan. Als we het eindelijk echt met elkaar gaan hebben, over onze zogenaamde mensen-rechten, bij het internationale gerechtshof in Den Haag, dan hebben we daarvoor BT nodig en dan zou dus eerst onze OT een halt moeten worden toegeroepen.

Een andere manier, om onze catastrophale wijze van onze gebruikelijke, automatische omgang met taal,  met nog wat meer mooie woorden te beschrijven, is om BT, Nu-Taal en OT, Nooi-Taal te noemen. Nu-taal is altijd in het moment, maar Nooi-Taal is dat nooit. We doen alsof Nu-Taal moeilijk te begrijpen is, maar het is juist heel makkelijk te begrijpen, want je kan het direct ervaren en voelen. In Nooi-Taal voel je niets en heb je geen enkel besef van wat je ervaart, omdat je taal altijd over iets anders gaat. Je past je nooit aan de situatie aan, zoals die is en je blijft  reageren, om het te veranderen, om alles naar jou hand te zetten. Nu-Taal is niet een kwestie van je moeten aanpassen, maar indien je je vastberaden aanpast, dan merk je, dat alles heel anders is, dan wanneer je, vanwege je Nooi-Taal, blijft vechten.

 

Het is natuurlijk niet alleen maar zo, dat mensen jou proberen in een hokje proberen te persen, van wie ze willen dat jij dat – voor hun – bent, want wat veel belangrijker is, dat jij jezelf blijft klemzetten, door te doen alsof je iets bent, wat je niet kan zijn, omdat het niet waar is. Hoe kan jij nou de leiding nemen over anderen, laat staan, over je eigen leven, als je nog steeds niet eens door hebt, dat je eigenlijk altijd bevestiging van anderen vereist? Hoe komt dat? Het heeft helemaal niets te maken met je onverwerkte, herhalende, oninteressante, manipulatieve trauma, dat je je krampachtig bent blijven vasthouden aan prioriteiten, die altijd tot gevolg hadden, dat je met anderen bezig bleef, in plaats van met jezelf.

 

De illusie van wat anderen van jou zouden denken, weerhield je ervan, om het jezelf echt naar je zin te maken. Dat zogenaamde denken is niets anders dan wat we zeggen of niet zeggen, wat we schrijven of niet schrijven, wat we horen of niet horen, wat we lezen of niet lezen. Wat niet wordt gezegd blijft niet, zoals iedereen gelooft, binnen in ons zitten, waar het zich verzameld, maar het wordt eenvoudigweg nooit gezegd. Uiteindelijk wordt er dus niets meer gezegd – niet omdat we zijn uitgepraat, maar omdat we nooit echt met BT zijn begonnen – en dat zou dan onze vrijheid moeten zijn? Wat een armoede.

 

Net als iedereen, maak ook jij je bezorgd over al het onrecht in de wereld en je Nooi-Taal brengt je keer op keer op een dwaal-spoor, ook al zeg je, dat het je allemaal niks meer kan schelen. Nu-Taal brengt je niet terug naar de werkelijkheid, maar is de enige aktie, die jou werkelijk doet zijn. Nu-Taal is niet te verlangen, te bereiken of na te streven. Ook al loopt iedereen ervan weg, toch ga je er alleen mee door, omdat je de liefde van je eigen klank hebt gehoord.

 

Als anderen met hun opdringerige Nooi-Taal aan de haal gaan met jou openheid, dan betekent dat, dat ze jou aandacht willen, omdat zij zichzelf niet die aandacht kunnen geven. En, wanneer iemand, zoals ik, hun belachelijke gedrag niet ziet zitten, voelen ze zich afgewezen, maar op die manier gaan ze altijd weer verder met hun slepende, tragische Nooi-Taal. Als je Nu-Taal hebt, blijf je moeder-ziel alleen met jezelf over, want zo ga je ook dus uiteindelijk dood.

 

Met Nooi-Taal gaan we nooit onze ware, stervelijke, tijdelijke natuur aanvaarden en blijft ons probleem,  dat we onvermijdelijk elkaar zoeken, om onszelf in te kunnen verliezen. Je taalt er niet naar, om eens echt naar jezelf te luisteren, naar wat jij tegen jezelf te zeggen hebt. Men zegt, dat iemand zwijgt als een graf, maar waarom praat je nooit met jezelf, over het feit dat dit zwijgen altijd een vorm van liegen is. Je zwijgt, om maar niet te hoeven liegen, maar het niet praten met onszelf, is waarom we blijven liegen. In Nooi-Taal leggen we elkaar altijd het zwijgen op.