Onvoorstelbaar,

 

Voor degenen die het verschil tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT) niet kennen, is het onverstelbaar, dat BT een manier is, om blijvend vernieuwend met taal om te gaan.  De prachtige, poetische zinnen, die in BT tot stand kunnen komen, worden moeiteloos en aandachtig geproduceerd en brengen direct een gewaarwoording van vervulling en stilte teweeg. Juist omdat OT overal gaande is en altijd nog meer desastreuze gevolgen heeft, is het zo’n verademing, om BT te hebben en toe te laten.

 

Ik ben ervan overtuigd, dat de klank van onze eigen belichaamde, natuurlijke, spreek-stem, de allerbeste stimulus is, om onze onze hersenen te activeren. BT heeft een effect op onze ademhaling, die dieper en regelmatiger wordt. We ademenen oppervlakkig in OT of houden letterlijk onze adem in, omdat wij niet kunnen, mogen, durven of willen zeggen, wat wij wel degelijk kunnen zeggen. Het is niet zo – zoals dat gewoonlijk wordt verwoord – dat we in OT onze woorden binnen ons houden en een zogenaamde innerlijke dialoog met onszelf zouden hebben, maar het is wel zo, dat wij niet verbaal tot uitdrukking kunnen brengen, waartoe wij in prinicipe in staat zijn. Met andere woorden, in BT limiteren en cancellen we dus voortdurend onze eigen taal en gebruiken wij dus niet echt onze eigen intelligentie. Uiteraard doen wij onszelf hierdoor enorm te kort.

 

Als twee mensen BT met elkaar hebben, dan vindt er een hoorbare en voelbare doorstroming plaats, omdat we met onze woorden samen-vloeien en hoe meer mensen deelnemen aan dit creatieve process, des te krachtiger de stroom van aandacht, liefde en helderheid alles wat ons ooit heeft dwarsgezeten doet oplossen. Er blijft niets over van ons oude zelf, in het magische vuur van onze Taal Verlichting (TV).

 

Ofschoon we er met onze BT woorden aan kunnen geven, is het onze TV, die, als een lopend vuurtje, iedereen in vuur en vlam zet. Men vraagt zich vaak hulpeloos, radeloos en hopeloos af, wat we toch moeten doen, aan al onze problemen – die steeds maar lijken toe te nemen, omdat wij eigenlijk niet echt weten, wat we eraan kunnen doen – omdat OT ons ervan weerhoudt, om naar onszelf te luisteren. De oplossing komt van onszelf, niet van een ander. Er wordt absoluut helemaal niets bereikt, met het verspreiden van bewustzijn of de juiste informatie.

 

Toen ik zo’n vijfentwintig jaar geleden wekelijkse avonden bij mij thuis organiseerde, waartijdens wij, met een kleine groep, geduldig, voorzichtig en kalm BT – de taal die ruimte creert – onderzochten, was ik nog helemaal tegen het schrijven over BT, omdat  spreken en luisteren naar de klank van onze eigen stem, de enige manier is, om BT te gaan hebben en te gaan begrijpen. Ik was toen tegen het schrijven over BT, omdat ik nog – vanuit de conditionering met OT – mijn schrijven beschouwde, als schrijven naar anderen. Nu is dat niet meer zo en dit schrijven is dus helemaal voor mijzelf, ook al mag jij het lezen.

 

Het is heerlijk, interessant en enerverend, om nu met BT over TV te kunnen schrijven, omdat het al mijn andere gedrag ten goede komt. Ook ervaar ik enorme dankbaarheid en inspiratie, wanneer ik de  altijd-ontvouwende, miraculeuze teksten lees van mijn lieve vriendin, AnnaMieke, de vrouw, met wie ik TV ben gaan bespreken en beschrijven. Het is zo wonderlijk, dat het zo is gekomen, dat wij dit samen kunnen ondernemen, omdat wij onze eigen weg zijn blijven gaan. Er is in BT geen leider of volgeling. 

 

Onze eigen wijze van omgang met taal, is een vorm van ontvankelijkheid, die nog nooit eerder verbaal in kaart is gebracht. Wij hebben ongemerkt, vanuit onze oude gewoonte met OT, altijd gedaan alsof die overgave en openheid helemaal niets met onze taal te maken zou hebben. Men gelooft zogezegd, dat bewustzijn iets is wat voorbij woorden gaat en wat  ook niets met ons zogenaamde denken van doen heeft. In BT, komen wij er echter achter, dat wat wij in OT denken noemen – en wat werd gezien als een innerlijk process –  eigenlijk niets anders is, dan hoe wij omgaan met onze taal en dat BT dus altijd wordt gezegd, gehoord, geschreven of gelezen, omdat wij er echt 100% zeker van zijn, dat taal niet in ons zit.

 

Met OT gelooft men er heilig in, dat men iemand is die denkt en deze illusie heeft, net als ieder ander bijgeloof, verstrekende nadelige gevolgen, want wij komen nooit echt aan onszelf toe met OT, aangezien onze taal gebaseerd is op een zelfde soort leugen, als dat de aarde plat zou zijn of dat ziektes worden veroorzaakt door kwaadaardige geesten. Er is dus helemaal niemand die denkt en in BT zeggen wij en realiseren wij dat. Er is wel wat wij doen of niet doen met onze taal. Zoals ik al zei, er is heel wat mis met wat we doen met onze taal, maar het is ook van groot belang, om met BT eindelijk aandacht te kunnen geven aan alles wat onze aandacht vraagt, omdat hieruit blijkt, wat wij nog niet met onze taal hebben gedaan, maar wat we wel degelijk kunnen.

 

Het maakt in BT niets uit of we spreken of schrijven over iets wat we horen, zien, ervaren, herinneren of iets wat op een of andere manier nu onze aandacht trekt. Het verspringen van de aandacht bepaald of onze BT kan voortgaan of wordt tegengehouden. Als wij vast houden aan woorden, dan houdt onze BT op en gaan we weer met OT verder. In OT, is wat wij zeggen belangrijker, dan hoe wij het zeggen en dus beperken wij ons in onze taal, omdat wij verbaal zijn gefixeerd. Alleen door het horen van de resonante, belichaamde klank van onze eigen stem, bevrijden wij ons van onze taal. Ons geluid laat ons direct  weten, dat wij positieve energie ervaren, die nieuwe beschrijvingen en bevinding mogelijk maakt.  

 

Wij kunnen onze taal beter hanteren, als wij geen vooringenomen houding aannemen, van hoe wij taal zouden moeten gebruiken. Er is ons evenwel van alles opgelegd met OT en daarom leggen wij onszelf en elkaar weer op wat ons was opgelegd. Dit ging generaties-lang door en iedereen zit dus in het zelfde schuitje. Wij leggen onszelf niets op in BT en daardoor kunnen we eindelijk volledig toegeven aan het grote verschil tussen OT en BT. In OT herhalen wij onszelf en dwingen wij anderen om mee te doen  met onze herhaling, met ons geloof in onze realiteit.

 

In OT blijven we onbewust vast zitten aan al onze beschrijvingen van wie we zogenaamd denken te zijn en onze identiteit is dus de werkelijke oorzaak van vrijwel al onze problemen. Wetenschap is letterlijk niets anders dan het hebben van de juiste taal over onze eigen ervaringen en waarnemingen. Observatie van ons gebruik van taal, vereist dat wij luisteren naar onszelf. OT is onwetenschappelijk, omdat wij niet naar onszelf, maar naar anderen blijven luisteren en alles met onze taal verdraaien. Wetenschap omvat ook zelf-kennis. Als wij niet gelukkig, tevreden, levendig en serieus kunnen zijn, dan is wat wij veronderstellen te weten over onszelf waardeloos. OT staat ons niet toe om te ervaren wat we ervaren en ook al ervaren we het, we hebben er niet de juiste woorden voor. Alleen als wij met BT onze TV aan onszelf beschrijven, krijgen wij via onze eigen ervaring, toegang tot onze eigen intelligentie.