WijsTaal,

 

Eigenlijk heb ik niets te zeggen. Ik kan natuurlijk altijd wel wat woorden produceren, maar er is op dit moment niets dat ik dringend wil uiten. Dat heb ik al gedaan. Ik heb gesproken met grote passie, met grote spanning, met grote vastberadenheid, met grote ambitie, met grote wanhoop, maar ook met grote vreugde en groot succes. Ik ben blij om nu te beseffen, dat ik dat niet meer doe of hoef te doen.

 

Ik hou er niet eens van om in het middelpunt van de publieke belangstelling te staan, omdat mensen over het algemeen ongevoelig en respectloos naar  mij zijn en niet in staat zijn, om te weten wie ik ben. Het is een feit in mijn leven, waar ik eindelijk mee in het reine ben gekomen. Mensen zijn eenvoudigweg niet geïnteresseerd in wat ik kan verwoorden over mijn Belichaamde Taal (BT). Ik heb echt alle hoop opgegeven, dat dit ooit nog zal veranderen. Het geeft me rust, om geen BT meer met anderen te willen.

 

Begrijp me niet verkeerd, ik zou heel graag BT met je willen hebben, maar ik wil voor niemand meer moeite doen. Ja, ik kan dit zeggen, want ik heb dat natuurlijk wel eerst gedaan, ik weet maar al te goed hoe dat is en ik wil dat niet meer. Ik ben zo blij, dat nu mijn betrokkenheid bij anderen achter me ligt, want het heeft me nooit goed gedaan. Het maakt me gelukkig, om de baas te zijn over mijn eigen taal, om mijn eigen realiteit te creëren en om tevreden te zijn, om te leven, zoals ik dat doe, vanuit mijn BT.

 

Iedere dag, elk moment, wordt mijn leven 

beter,  omdat woorden steeds minder 

belangrijk voor me zijn. Ik hou van

 mijn nieuwe formulering van wat

 ik eerder Ontlichaamde Taal (OT) noemde. 

OT werd NooiTaal en EL werd NuTaal. 

Ik wil ook dat ouwe afgezaagde woord

 Taal Verlichting (TV) vervangen met

 WijsTaal, omdat het ons woorden van

 wijsheid doet spreken. Is het niet 

interessant, dat behalve een paar 

oprechte, open, moedige en 

humoristische mensen er helemaal 

niemand is, die iets te maken wil 

hebben met iemand zoals ik, wiens 

NuTaal zo jubelent en onverschrokken

zijn WijsTaal viert?

 

Het is absurd, hilarisch en flagrant, dat iedereen zich onbewust is, van wat juist en goed is en daarom maar blijft aandringen op het hebben van NooiTaal.  Natuurlijk zeggen we allemaal eigenlijk helemaal niets, zo lang we maar blijven doen alsof we iets zeggen. Alleen iemand zoals ik kan zijn vinger op de zere wond leggen en precies aangeven waar het in de zogenaamde Babylonische spraak-verwarring om gaat. Ik heb geen blijde tijding voor domme, fanatieke, arrogante NooiTaal-aanhangers. Ze richten zichzelf ten gronde, want er is voor hen geen enkele andere redding mogelijk, dan de meedogenloze, onvermijdelijke, noodzakelijke bekering tot NuTaal.

 

Het mooie van wat gewoonlijk wordt omschreven als ons unieke zelf, onze ware aard of wat ik nu mijn  WijsTaal noem, is dat de vreselijke last van onze tragische conditionering’s geschiedenis smelt als sneeuw voor de zon. Ja, onze NuTaal stroomt als een heldere sprankelende beek en de frisheid is heerlijk verkwikkend. WijsTaal wordt altijd gesproken en geschreven met majestueuze grootsheid, liefdevolle waarachtigheid en moeiteloze aandacht.

 

Als kind was ik dol op vliegeren. We besteedden vele uren met het maken van onze vliegers en met het oplaten en in de lucht houden van onze vliegers. De mijne was altijd blauw, net als de lucht. Ik hield ook van deze kleine houten modelvliegtuigjes, die in de lucht worden gegooid en zo gracieus neerdalen.  Vandaag werd ik hieraan herinnerd, toen ik drie adelaars zag cirkelen, in de gedeeltelijk bewolkte lucht. Ik was zo’n geweldig gezicht, om die vogels door de lucht te zien glijden. Ik zat ineens weer naar mijn oude vliegers en vliegtuigjes te kijken, maar dan zonder de romp-slomp. Er was een tragedie gebeurd. Mijn lijn was gebroken of helemaal in de knoop geraakt. Mijn vlieger was ver weg gewaaid en in een boom beland of op het dak van een huis en mijn vliegtuigje vloog achter een onneembaar hoog hek met prikkeldraad of het brak aan stukken.

 

Mijn NuTaal eert deze ontzagwekkende adelaars en  mijn WijsWoord deelt met hen de open ruimte, die onze realiteit is. Onze NuTaal is niet een oud-bollige, poëtische, idealistische, spirituele illusie, maar iets dat alleen door ons kan worden gewaardeerd, door trouw te blijven aan onszelf en door te erkennen, dat ons WijsWoord altijd heeft gewacht, om door ons te worden uitgesproken, neergeschreven, om te worden gehoord, begrepen en gelezen. En, als je deze woorden hardop aan jezelf voorleest, dan weet je, dan voel je, dan spreek je en dan hoor je jou NuTaal en dan besef je, dat ook jij heel wat WijsTaal te schrijven hebt. Dit is niet zoals het mijmerend schrijven in een dagboek, want al je aandacht gaat nu naar je eigen taal, in plaats van naar je negatieve ervaringen, die je afleiden van je NuTaal, naar het alomtegenwoordige NooiTaal-slachtofferschap.

 

Met NooiTaal ga je, onwillekeurig, maar door, om verbaal over van alles en nog wat te emmeren, maar je belichaamt nooit je eigen taal. De enige manier om dat echt te doen, is, paradoxaal genoeg, door net zo boos, net zo verward, net zo gefrustreerd, net zo verloren, net zo depressief, net zo ziek, net zo vastgelopen, net zo gewelddadig, net zo vulgair en net zo onnatuurlijk te zijn als dat je werkelijk bent. Het is pijnlijk, maar je NooiTaal laat je geen andere keuze, dan te lijden en nog meer lijden te creëren, totdat je eindelijk letterlijk zegt en dus kunt horen: genoeg is genoeg. Tenzij je het jezelf hoort zeggen, stopt je NooiTaal nooit. Dat is de onontkoombare realiteit, van hoe jou taal al het andere in je leven blijft bepalen. Ik heb dit niet verzonnen. Ik begon met zeggen, dat ik niets te zeggen had en toen zei ik dit, omdat mijn NuTaal altijd mijn WijsTaal onthuld.