Weet,

 

Ik weet wat Ontlichaamde Taal (OT) is en daarom kan ik, zowel met mijn OT, als met mijn Belichaamde Taal (BT), over onze OT spreken. Als ik met BT over OT spreek, doet niemand dit eigenlijk nauwelijks iets, omdat men – vanwege de gebruikelijke automatische, volledig onbewuste, maar algemeen geaccepteerde, deelname aan OT – geen enkele aandacht heeft of kan hebben voor wat BT is, maar indien ik – die het grote verschil tussen OT en BT kent en dus wel degelijk beter weet – het met mijn OT, over jou OT durf te hebben, dan sta jij ineens op je achterste benen. Het zou zo erg nog niet zijn, als  ik het beschaamd, opbiechtend, verontschuldigend alleen maar over mijn eigen OT zou hebben, maar het is een ongeschreven wet, dat ik of wie dan ook het nooit over jou OT mag hebben, omdat ik of wie dan ook, jou OT gewoon maar moeten slikken, mijn negatieve gevoelens daarover maar lekker bij mezelf moet houden en me daar dus – volgens jou – rot over zou moeten voelen. Kijk, daar pas ik dus voor.

 

Het nog altijd-bestaande en tot dusver nog steeds onbespreekbare, maar ook meest verborgen, taboe, is dat wij, vanwege onze BT, in staat zijn, om OT te laten voor wat het is en om die hele geweldadige geschiedenis van de mensheid voorgoed achter ons te laten. Ik hoorde op de radio een dokter spreken, over de walgelijke verwondingen van de slachtoffers van de laatste school-moord-partij. Hij pleitte voor het zichbaar maken van de enorme destructiviteit van het automatische wapen, dat kennelijk vrijwel moeiteloos door een suicidaal jong persoon kon worden aangeschaft. Iedereen die deze ellende zou zien, zou, zogezegd, in opstand komen en dan zou dit alles kunnen worden voorkomen, maar alles ligt echter opgesloten in hoe wij omgaan met onze taal. Tenzij wij ons daarmee gaan bezighouden, blijven wij onwetend over, waarom we, ondanks onze geavanceerde kultuur, tot niets beters in staat zijn, dan het creeren van nog meer conflict en chaos.  

 

Ons gedrag vindt zijn oorsprong in hoe wij omgaan met onze taal. Er valt niet omheen te gaan, dat onze zogenaamde normale en dus vereisde manier van doen, voornamelijk met OT samenhangt. Alle strijd wordt veroorzaakt en in stand gehouden door onze OT. Ofschoon ik OT niet wil en dus zoveel mogelijk zal vermijden, is niets menselijks mij vreemd en kan ik nog steeds soms ineens OT met jou hebben, maar ik kan – in tegenstelling tot jou – altijd toegeven, dat  OT verschikkelijk, onacceptabel en onintelligent is. Daardoor is mijn OT nog hatelijker, verstorender en woester, dan iedereen, die geen enkele weet heeft van doorgaan met BT. Ik ben duizend keer ervan beschuldigd, dat ik, zogezegd, mijn eigen filosofie niet zou volgen, maar men heeft geen enkel besef, van het feit, dat BT geen filosofie is en OT ook niet.

 

Het is vooralsnog de realiteit, dat wij – vanuit hoe we zijn geconditioneerd – meestal OT met elkaar hebben en daardoor dus onwillekeurig met allerlei onopgeloste problemen zijn blijven zitten. Als wij echter naar onszelf gaan luisteren en met onszelf over onszelf gaan praten – zodat we kunnen horen wat wij aan onszelf te zeggen hebben – dan komen wij er onherroepelijk achter, dat onze omgang met taal, is gebaseerd op negatieve emoties. Men wil wel een positief, aardig en respectvol proberen te doen, maar dat is een schijn-vertoning, want onze echte motivatie, van wat wij willen bereiken met onze taal, is anderen overheersen, anderen het zwijgen opleggen en zogezegd controle houden over de situatie. De hierarchische orde – waarin slechts een paar sprekers zogenaamd het woord voeren voor miljoenen, die gereduceerd zijn tot luisteraars – maakt dat wij ons zijn blijven houden aan allerlei conventies, die niet waar zijn en die daarom dus ook altijd worden vermeden, verboden en afgewezen.

 

Als ik met mijn OT tegen jou OT zou ingaan, dan sta jij versteld van de enorme wilde kracht van mijn OT, die jou OT wegblaast. Voor mij is het evenwel een fluitje van een cent, want de storm in de kop met thee heeft wat mij betreft – net als de kleren van de keizer – niets om het lijf. Ook al wil ik geen OT met jou hebben, als het zo uitkomt, dan geef ik je toch je vet en de wind van voren. Het heeft ook niets te maken met een vos, die wel zijn haren, maar niet zijn streken verliest, want OT was OT en zal altijd OT blijven, maar ook BT is en blijft altijd BT en die twee gingen of gaan nooit samen. Ik weet dat, maar jij, met je oppervlakkige, goedkope OT, wil blijven doen alsof je geveinsde vriendelijkheid, beleefdheid of interesse, hetzelfde is als BT, maar dat is niet waar en wordt nooit waar. Ik weet wat OT is en daarom  zou je naar mij moeten luisteren, want jij weet het niet. Jij doet alsof je het weet, maar jou pretentie kan nooit tot gevolg hebben dat je OT ophoudt.

 

Met jou gaat OT eindeloos verder, omdat je er nooit verantwoordelijkheid voor nam, maar met mij stopt OT. Ook al stop ik mijn eigen OT en jij jou eigen OT, we doen dit samen en kunnen daarna BT hebben. Als wij dus samen BT hebben – en als jij dus het gigantische verschil tussen OT en BT bent gaan erkennen – dan kunnen wij echt samen zeggen, ja, dit is het, dit is BT en als wij dan toch weer eens, uit oude gewoonte, samen OT hebben, dan kunnen wij eveneens zeggen, ja hoor, dit is het, dit is die verdomde OT weer en dan stopt OT vanzelf, omdat wij echt zeggen waar het op staat.

 

Op dit moment ken jij het verschil niet tussen OT en BT, daarom wil je mij nog steeds beschuldigen, dat ik OT heb, maar jij hebt het dus zogenaamd niet. Wat een lachertje. Het feit, dat ik toegeef, dat ik OT heb betekent niet dat jij het ook kan toegeven. Zodra ik toegeef dat ik OT heb, voel jij je meteen verheven of beter dan mij en doe je alsof je BT zou hebben. Zulke onzin. Als ik met jou OT heb, dan heb jij dat ook, maar jij bent te hypocriet, om dat toe te geven.  

 

De absurde werkelijkheid van OT is, dat ofschoon iedereen er dag in dag uit mee bezig blijft, toch hebben we er allemaal onbewust een hekel aan. Ik ben in een merkwaardige positie, omdat ik, tijdens OT, kan zeggen dat ik het niet wil, terwijl ik het toch doe. Uiteraard werd mijn OT voor de zoveelste keer getriggerd door jou OT, want ikzelf ga nooit vrijwillig uit de bocht vliegen met OT. Als ik dus weer eens OT met jou mocht hebben, dan is dat voor jou beslist geen pretje, want ik neem er inmiddels geen enkele verantwoordelijkheid meer voor, want het is jou schuld en ik zal je dat laten weten en voelen ook. Jij bent totaal mechanisch met je OT betrokken, maar ik ben dat niet. Ook al doet zich OT zo af en toe nog voor, zij die mijn OT op hun dak krijgen, hebben dat dubbel en dwars verdiend. Ik heb geen enkele spijt of schaamte over mijn OT, omdat ik er mijn leven aan te danken heb. Ik weet wat OT is en ben niet net als iedereen met OT een gedissocieerde zombie.