Weerstand,

 

Wat iedereen die ooit van Luisterend Spreken of van Belichaamde Taal (BT) heeft gehoord, maar er nooit echt op in is gegaan, ontgaat, is dat men de kans laat liggen, om met mij te praten. Het gaat er niet om, dat men niet met mij wil praten, maar dat men het eenvoudigweg vertikt, om aan zichzelf toe te geven, dat onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) absoluut nergens op slaat en volledig in het niet valt, als wij BT met elkaar gaan hebben. 

 

Ook al lijkt het alsof men weigerd, om met mij in gesprek te gaan, waar het eigenlijk om gaat, is dat men weerstand heeft, om met zichzelf in gesprek te gaan. In BT is het praten met anderen gebaseerd op het praten met onszelf. BT met anderen is mogelijk, omdat het gesprek met onszelf niet wordt stopgezet door ons zogenaamde gesprek met anderen. Ik ben ervan overtuigd, dat iedereen een gesprek met zich zelf heeft, ook al begeven wij ons, dag in dag uit, in OT, maar dat zogenaamde gesprek met onszelf is beslist geen pretje, want wij blijven in OT, ook al praten wij met onszelf, altijd met anderen bezig. 

 

Ons onvermogen, om in het gesprek met onszelf, de ander buiten beschouwing te laten, heeft tot gevolg dat er van een gesprek met onszelf geen ene moer terecht komt. In BT is er geen enkel problem, om met onszelf in gesprek te gaan, aangezien wij het praten met onszelf belangrijker zijn gaan vinden, dan het praten met anderen. Deze omslag vond plaats, omdat BT aan ons duidelijk heeft gemaakt, dat nagenoeg niemand in staat is om BT met ons te hebben. Daardoor besloten wij dus, uit noodzaak, om BT met onszelf te hebben. Aanvankelijk waren we nog wat verongelijkt, dat de vork dus kennelijk zo aan de steel zat, maar indien we lang genoeg door gaan met het hardop praten met onszelf en met het  luisteren naar onze eigen stem, dan komen we maar al gauw tot de conclusie, dat er niet omheen is te gaan, dat iedereen, ongemerkt, OT voortzet en niet vaardig genoeg is om BT te hebben.

 

Natuurlijk is het in principe voor iedereen mogelijk om BT te hebben, maar die mogelijkheid kan geen werkelijkheid worden, zolang wij blijven ontkennen, dat wij iedere keer weer in beslag worden genomen door OT. Aangezien iedereen onbewust deelneemt aan OT, zijn wij tot niets anders in staat, dan alleen maar te doen alsof we BT hebben. We noemen het misschien niet zo, maar daar komt het wel op neer. Men vindt het schijnbaar zeer vernederend, om toe te geven, dat men er geen flauw idee heeft, van hoe men eigenlijk met taal omgaat. Toegeven dat we automatisch, gewoonte-getrouw, vanuit onze conditionering en dus, onvrijwillig, deelnemen aan OT, betekent, dat wij niet vrij zijn en onwillekeurig gevangen zitten in het keurslijf van onze gewoonte.

 

Praten met mij, gaat alleen van achter de tralies van je OT. Ook al praten wij over vrijheid en al ben je in staat om toe te geven, dat je opgesloten zit in je OT en dat deze erkenning BT mogelijk maakt, toch zul je met het echte werk – praten met jezelf – moeten beginnen, nadat wij zijn uitgepraat. Ik of wie dan ook kan jou niet uit OT halen, want dat kan alleen jijzelf. Er is niet alleen sprake van een zogenaamd misverstand, over of ik het wel of niet goed heb uitgelegd, maar er is vooral een grote weerstand tegen mijn bewering, dat wat jij tegen jezelf zegt helemaal niet waar is. Die weerstand, maak ik nog groter, omdat jij blijft doen alsof die er niet is.

 

Mijn vermogen om de juiste snaar te raken, draagt  de mogelijkheid met zich mee, om mensen heel kwaad te maken. Ik heb vaak mijn uiterste best moeten doen, om niet het slachtoffer te worden van mijn vermogen, om dwars door mensen heen te zien en hen met mijn trefzekere woorden woedend te maken. Ik zei dan precies waar het op stond en daarna sloeg de vlam in de pan. Ofschoon ik nog steeds daartoe in staat ben, doe ik dat nu niet meer.

 

Ik ben nooit van mening veranderd en waar ik toen een hekel aan had, daar heb ik nu nog steeds een hekel aan. Eigenlijk walg ik steeds meer van ieder’s  belachelijke OT en ben ik meer dan ooit van mijn eigen gelijk overtuigd. Het voelt heel comfortabel, om het bij het rechte eind te hebben, terwijl iedereen maar blijft doen alsof ze het allemaal zo goed weten. Mijn vermogen om indien nodig alleen verder te gaan met BT, heeft tot gevolg gehad, dat ik me niet meer in laat met jou OT, want dat leverde mij nooit iets goeds op. De enige mogelijkheid om met mij te praten, is om met jezelf te praten, zodat we samen BT kunnen hebben. Als je dat niet wil, dan ben je voor mij onbelangrijk. Ja, ik wijs jou OT af, omdat ik echt verafschuw, dat jij zo je leven leeft.