Doorlopend,

 

Nadat je het enorme verschil hebt ontdekt tussen je Ontlichaamde Taal (OT) en je Belichaamde Taal (BT), kun je niet missen, dat je vanaf nu continu BT zou kunnen hebben. Hoewel het zeker waar is, dat je conditioneringsgeschiedenis met OT nog niet meteen voorbij is, je weet dat het mogelijk is, om terug te keren naar BT, hoe vaak je het ook vergeet. Elke keer dat je weer met jezelf praat en weer naar jezelf luistert, vindt je moeiteloos je BT terug, die in altijd verdergaat waar je hem or haar verliet.

 

Dit teruggaan, naar waar je taalgebruik je begon te scheiden van je ervaring, is geen teruggaan naar de laatste keer dat je BT had, maar het is een teruggaan – helemaal – naar de tijd, dat je nog een baby was, die had nog niet leren spreken. Ja, gedurende deze pre-verbale toestand was er alleen ervaring, maar geen taal. In BT luister je naar jezelf, terwijl je spreekt, wat dus betekent, dat je jezelf ervaart terwijl je spreekt. Deze ervaring maakt een nieuw begrip mogelijk, dat door jou wordt uitgedrukt als jouw unieke BT.

 

Iedereen wil gelukkig zijn, maar de enige reden waarom we gelukkig willen zijn, is omdat we niet gelukkig zijn. Als we gelukkig zijn, dan zijn we niet bezig om gelukkig te willen zijn. We willen alleen gelukkig zijn als we ongelukkig zijn. Waarom zijn we ongelukkig? Zijn we ongelukkig, omdat we niet gelukkig kunnen zijn of is er iets dat ons geluk blijft verstoren? Natuurlijk kunnen we gelukkig zijn, maar we hebben nooit erkend, dat ons taal gebruik ons niet toestaat gelukkig te zijn. We kunnen alleen gelukkig zijn als onze taal aansluit bij ons geluk. In die paar momenten dat we blij waren, was onze taal aangepast aan onze geluksbeleving of waren we zo blij, dat we sprakeloos waren en dat taal niet nodig was.

 

Het zogenaamde probleem van één en velen is iets was voortdurend wordt besproken door filosofen. Ik ben geen filosoof en voor mij is er geen probleem, omdat ik continu BT heb. Filosofen, die eindeloos over deze kwestie praten, herhalen iets, dat ze kennelijk niet kunnen achterhalen, omdat ze onbewust voortdurend bezig zijn met hun OT. Ze kunnen dat zogenaamde enige ding of de realiteit die ten grondslag ligt aan de diversiteit en complexiteit van het universum maar niet vinden, omdat ze nooit naar zichzelf luisteren terwijl ze spreken.

 

Iedereen die zich met BT bezighoudt, hoort zichzelf voortdurend terwijl hij of zij spreekt. Deze aandacht voor ons eigen stem-geluid, zorgt ervoor, dat we de spreker ervaren als zijn of haar eigen luisteraar. Met andere woorden: de spreker en de luisteraar – die dus de spreker is – worden in BT altijd als één ervaren. Tijdens OT echter – waarbij we niet naar onszelf luisteren terwijl we spreken – beelden wij ons onbewust in, dat er een scheiding zou zijn tussen de spreker en de luisteraar, die spreekt. Daarom is OT de taal van dualiteit - die vervolgens de illusie van het denken en onze zogenaamde mind creeert - maar BT is de taal van eenheid of heelheid. Wanneer wij, in BT, als sprekers onszelf ervaren als één met de luisteraar, wordt het voor ons duidelijk, als we met anderen spreken, dat zij, als luisteraars, ook één met ons zijn, omdat we altijd de spreker en de luisteraar als één ervaren. Ook wanneer anderen praten, zijn wij als luisteraar altijd één met hen, omdat in BT voortdurend de spreker de luisteraar is. Als we anderen horen praten – in BT – dan horen we dus eigenlijk onszelf praten, omdat we op dezelfde manier naar anderen luisteren als naar onszelf, en met anderen praten op dezelfde manier als met onszelf.

 

Ons vermogen om voortdurend met BT bezig te zijn, is een taal-vaardigheid, die alleen kan worden verworven, als we onze eigen OT kunnen stopzetten. De voortzetting van BT impliceert onze Taal Verlichting (TV), wat gewoon een andere manier is om te zeggen: we zijn of ervaren onszelf altijd als één met de werkelijkheid of wij zijn – met onze BT – letterlijk onze eigen werkelijkheid. We ervaren met BT niet, zoals bij OT, alsof we afgescheiden zijn van de wereld, maar we zijn er één mee, want dat is de realiteit, die wij met onze taal hebben gecreeerd. En wij leven in die realiteit. Onze BT drukt dus altijd onze TV uit en daarom kan onze BT moeiteloos en geheel spontaan doorgaan. In OT beelden we ons dus in – vanwege de manier waarop we onze taal blijven gebruiken – dat we gescheiden zouden zijn van de werkelijkheid. OT is de verkeerde manier om taal te gebruiken en BT is de juiste manier.

 

Pas nadat we het enorme verschil tussen onze OT en BT hebben ontdekt, beginnen we toe te geven, te erkennen en  werkelijk te begrijpen, hoeveel we feitelijk last hebben van onze erbarmelijke conditioneringsgeschiedenis met OT. Hoewel we zeker in staat zijn om voor onszelf wat situaties te creeeren, om BT te kunnen ervaren, in plaats van OT, zijn we ons er pijnlijk van bewust, dat we niet voortdurend BT hebben. In de eerste plaats, is er natuurlijk ook niemand anders die BT met ons kan hebben, omdat vooralsnog niemand zich realiseert, dat alleen luisteren naar onszelf terwijl we spreken ons doet bezighouden met onze BT, die onze TV onthult. Als de zeldzame, moedige individuen, die voortdurend gelukzalige BT nastreven, elkaar hebben gevonden, vindt er een enorm feest plaats, omdat zij elkaar echt voeden en stimuleren. Zij zijn de enigen, die daartoe werkelijk in staat zijn. Het zou natuurlijk geweldig zijn als we dit allemaal zouden doen. Dat is de prachtige toekomst die iedereen te wachten staat.