Liefde,

 

Er is geen liefde, omdat je de taal niet kent, die de liefde mogelijk maakt. Jou gebruikelijke, onbewuste, onintelligente Ontlichaamde Taal (OT), is de taal van negatieve emoties. Die taal moet ophouden, zodat jij over je positieve gevoelens kunt gaan praten. Jou Belichaamde Taal (BT) is de taal van jou liefde, die alleen kan gebeuren, als jij liefdevol gaat en blijft klinken en spreken. Het is een enorme omslag.

 

Een stille stem fluistert mij zacht

Waar heb je jezelf toch heengebracht

Hoe raakte je gewend

Aan het zinloos argument

Je hebt de liefde nooit gekend

Je hebt de liefde nooit bedacht

Zo hield je je afgewend

Van de liefde die je bent

 

Het is niet – zoals vaak wordt beweerd – moeilijk om over liefde te praten. We zeggen dit, omdat we niet in de gaten hebben, dat wij OT als voertaal hebben. Indien wij OT blijven houden, is het onmogelijk om over liefde te spreken. Waar wij het in OT over hebben, is altijd over wat de liefde in de weg staat. Als er enige liefde wordt ervaren, dan is dat altijd, omdat onze liefdeloze OT eindelijk even stilviel. Gewoonlijk gebeurt dit alleen maar toevallig, maar nooit, omdat wij echt de taal van de liefde zijn gaan hebben en kennen. Wij hebben hopelijk enige korte, spontane, moeiteloze, gelukkige momenten van BT ervaren, maar we zijn er nog niet vaardig in.

 

Uiteraard kan liefde alleen gebeuren, indien onze taal eraan is aangepast. Vooralsnog is dit absoluut niet het geval. Zodra wij echter het verschil gaan ervaren tussen onze eigen OT en BT, beginnen wij BT te prefereren, omdat wij alleen dan pas eindelijk de taal van de liefde kunnen gaan ontdekken. In BT is er dus sprake van een ontvouwen van onze individuele taal, maar in onze automatische OT, hebben wij het altijd over anderen en de religieuze, professionele, etnische, culturele, intellectuele, politieke groepen, waartoe wij geloven toe te behoren. Kortom, in OT spreken wij nooit namens onszelf, over onszelf, met onszelf, omdat wij onze eigen stem niet waarnemen tijdens het spreken. We produceren gedurende OT een onaangenaam stem geluid, dat niet bij ons past.

 

Het raakt kant nog wal, om te blijven herhalen, dat spreken over liefde altijd zou gaan over wat wij in ons hart zouden voelen, voor de persoon van wie wij zeggen te houden. Metaforische, bijgelovige, poetische of spirituele onzin is, net als plastic rozen, de vervanging wat liefde is. Ook onze zogenaamde  uitdrukkingen van liefde, die we van anderen zijn blijven na-apen, hadden nooit tot gevolg, dat wij bewust BT zijn gaan hebben. Hoe meer wij zijn blijven hangen, in wat anderen hebben gezegd – die schijnbaar meer over liefde weten dan wij – des oppervlakkiger en dwangmatiger wij ons uiten.

 

Er wordt heel vaak tegen de zogenaamde geliefde zoiets gezegd, als dat wij alle ellende in de wereld zouden zijn vergeten, omdat wij eindelijk veilig bij die ander onszelf kunnen zijn. Natuurlijk is dit niet zo, maar wij doen – in OT – alsof dit zo is. Iedere liefdes-tragedie is gebaseerd op het droevige feit, dat de geliefden niet bij elkaar kunnen zijn en ieder sprookje eindigt met: en ze leefden nog lang en gelukkig. Onze BT laat ons echter ervaren, dat liefde niets met die ander te maken heeft en dat die ander alleen dan pas in beeld komt, indien hij of zij, net als wij, eveneens BT is gaan hebben, in plaats van OT.

 

Wij willen het, met onze platvloerse, ongevoelige OT, doen voorkomen, alsof zogenaamde liefdevolle woorden, liefde zou mogelijk maken en in stand zou houden, maar dit is uiteraard volslagen onzin. We zijn allemaal – vanuit een nooit duidelijk geworden onderliggend verlangen naar BT – eindeloos in de maling genomen en begoocheld geweest, door mooie woorden, die niets bleken voor te stellen.

 

De alom bekende uitspraak, dat de waarheid je vrij zou maken, heeft niemand ooit vrij gemaakt. Het is welbeschouwd – met BT – eigenlijk onvoorstelbaar, dat wij daar nog steeds niet achter zijn, want het is voor iedereen mogelijk, om OT te stoppen en om BT te hebben en om zich aldus werkelijk te bevrijden. Men doet, in BT, altijd alsof het in de liefde, om de ander, de zogenaamde geliefde, gaat. Bijvoorbeeld, de liefde van de man gaat door de maag. Hier wordt verondersteld, dat een vrouw de liefde van een man kan winnen, door lekker voor hem te koken, maar er is geen enkele noodzaak, om liefde van wie dan ook te winnen. Liefde kan niet van een ander worden gewonnen. De relatie die daarop is gebaseerd heeft met liefde niets te maken. Liefde maakt, dat iemand met volledige aandacht en toewijding kan doen wat  wat hij of zij doet. Alleen BT maakt dit mogelijk. Ja,  al ons handelen zal vanwege BT gaan veranderen.

 

Liefde ontstaat in de taal, die wij op de juiste wijze zijn gaan gebruiken. Waar dient taal toe? Onze taal heeft alleen betekenis, indien wij elkaar, maar ook onszelf begrijpen. BT is de taal waarin ieder van ons doet wat goed voor haar of voor hem is. Wij kunnen dit alleen voor onzelf bepalen. Het bezigblijven met anderen – in OT – heeft ons hiervan weerhouden. In BT komen wij er dus achter, dat liefde eigenlijk niets met anderen te maken heeft, maar met onszelf. Wij hebben nog nooit onze taal zodanig gehanteerd, dat wij hierdoor helemaal aan onszelf zijn toegekomen. De voortgang van onze BT is daarbij essentieel, want daardoor blijkt hoe zalig en verhelderend het is, om liefdevol met onze taal om te gaan. Als BT begint te stromen, ervaren wij onze Taal Verlichting (TV). Wij bevinden ons in een staat van ongekende liefde, die door onze taal wordt voortgezet. TV is onze ware natuur, die met BT onder woorden wordt gebracht.