Nu

 

Wat gebeurd er nu? Dit is de zoveelste deja-vu. Het klinkt als een bekend en afgezaagd verhaal, maar je accepteert het maar weer, want het is normaal.

 

Het is dan wel de gebruikelijke stijl, maar iedereen weet, het gesprek is en blijft beneden peil. Wat gaat het nou eigenlijk over? Wie is de grootste uitslover?

 

Alles kan in twee zinnen worden samengevat: het is meer van hetzelfde, dat hebben dan weer gehad. Ik ben het zat en ik verliet daarom mijn land en stad.

 

Nu ik de woorden heb, die ik zeggen wil, hoeft het niet meer en word ik stil. Ik heb nu alles zo’n beetje  tien keer gezegd en elke keer weer mijn ei gelegd.

 

Er valt misschien nog wel een appeltje te schillen, maar mijn stem begint te trillen en ik wacht even en laat het verkeer voorbij gaan en blijf even stil staan.

 

Niemand die mij een halt toeroept, maar ik voel me nu wel uitgepoept. Ik heb schoon genoeg van al het gezwoeg en vergeet nu het leed dat ik nog droeg.   

 

Het is fijn om ballast af te gooien en mijn woorden om me heen te strooien en ze nu eindelijk met rust te laten, ook al blijven ze lopen uit de spuigaten.

 

Mijn ware aard is een lange uitleg waard, omdat dit het enige is wat mij bedaard. Ik heb geen dochters of zonen, omdat ik in mijn taal ben gaan wonen.

 

Mijn woorden zijn levendig en welgemeend, maar precies juist deze vrije woorden hebben mij van jou vervreemd. Ik ga mijn eigen weg met wat ik zeg.

 

Dat je mij niet hoort, heeft mij mijzelf doen horen. Ik ben nu niet meer te verstoren. Jij voert dan wel het hoogste woord, maar je klinkt nogal gestoord.