(This Dutch text is also available in Enligh below)

 

Opnieuw,

 

Alleen als alles helemaal misloopt, heeft men het er ineens over, om opnieuw te beginnen. Ook zeggen mensen, meestal met een gevoel van verslagenheid, dat ze helemaal terug naar af moeten, om zogezegd weer van voren af aan te kunnen beginnen. Het is raar maar waar, dat de zogenaamde vernieuwing voor verreweg de meeste mensen met mislukking te maken heeft. Wat iemand deed, liep op niets uit, het mocht allemaal niet baten. En, ook al maken we ons nog zo druk ergens over, het werkt gewoon niet en er zit eigenlijk niets anders op, om toe te geven, dat we geen stap verder zijn gekomen en dat we er zelfs nog slechter aan toe zijn dan voorheen. Het is weer het ouwe liedje en ook al nemen mensen zich voor om van hun fouten te leren, in werkelijkheid komt daar maar bitter weinig van terecht. Er was  een gevoel van te falen, want het was weer mislukt. Ook was er sprake van schaamte, dat een bepaald doel niet kon worden bereikt en dat er dus naar een ander of nieuw doel gestreefd diende te worden.

 

Het nieuwe, maar dan zonder drama, is iedereen vreemd. Toch is dat het enige echte nieuwe. Als we we dus voor de zoveelste keer de plank hebben misgeslagen en besluiten om – met het nieuwe jaar,  het nieuwe huwelijk, de nieuwe baan, de nieuwe aanplak-oogwimpers, de nieuwe I-Phone of met het nieuwe zogenaamde hogere doel – het de volgende keer anders of better te doen, dan doen we nooit of te nimmer dus iets nieuws. We houden onszelf en elkaar voor de gek. We praten over vernieuwing, maar we herhalen, op nog catastrophalere wijze, wat we al eerder deden. Het nieuwe, is niet iets wat ooit in onze gebruikelijk Ontlichaamde Taal (OT) tot z’n recht kan komen. Integendeel, elke keer, als we ons weer op sleeptouw hebben laten nemen en er heilig in geloven, dat het zogenaamde nieuwe vanaf nu zal gaan plaatsvinden, komen we bedrogen uit. 

 

Het komt niet in ons op, dat het nieuwe een andere wijze van praten vraagt, dan onze voorspelbare OT. Zonder Belichaamde Taal (BT) zeggen we nooit iets nieuws. Het toegeven, erkennen en accepteren, dat we altijd hetzelfde zeggen, is de enige wijze waarop wij daadwerkelijk ophouden met onze eigen OT en daardoor eindelijk eens iets nieuws kunnen zeggen. Als we iets nieuws zeggen, weten we altijd meteen dat het echt zo is. We lachen, omdat we zogezegd door de mand zijn gevallen, want er valt nooit iets te lachen met OT. We doen maar alsof we lachen, want ons zogenaamde lachen met OT is verkrampt en gemaakt. Echt lachen gebeurd alleen met BT en is altijd vernieuwend. Uiteraard, valt er niets nieuws te beleven, zolang we stompzinnig blijven lachen.

 

Zogenaamde humor pretendeert over iets nieuws te gaan, maar comedianten zijn suicidaal, verslaafd of depressief. Er wordt ook wel beweerd, dat we uit onze comfort-zone moeten komen, om het nieuwe te kunnen ervaren. Dit is volslagen flauwe kul. Het bevatten van het nieuwe, is een taal-gebeuren dat alleen tot stand kan komen, als we het ouwe op z’n plaats hebben gezet. Hoe doe we dat? Als we het gewoontegetrouw weer over het ouwe hebben, dan vergt onze stem heel veel aandacht. We worden allemaal doodmoe, indien we het ouwe beluisteren. Het nieuwe, daarentegen, geeft ons altijd energie. Belachelijk, eigenlijk, dat we dit nog steeds niet weten, want we doen allemaal alleen maar alsof we dit niet weten. Als we uiteindelijk BT gaan hebben, dan weten we wel degelijk, dat we altijd wisten wat het nieuwe was. We mochten echter in OT nooit zeggen, dat we het nieuwe kenden. Uitsluitend in BT, mogen we en kunnen we het uitvoerig hebben over het nieuwe, dat altijd de doortrapte, leugens van OT doorziet, aantoont en met klank beschrijft.

 

Als we BT hebben, dan beginnen we ieder moment opnieuw. Dat is onze Taal Verlichting (TV). Het nieuwe ontstaat voortdurend en we kunnen dus geen BT hebben, dat verder gaat dan een nieuw moment of een paar nieuwe momenten, als we het nieuwe niet verbalizeren en dus kenbaar maken. Andersgezegd, het nieuwe is ons vreemd, omdat wij het er nog nooit echt over hebben gehad. In plaast van het nieuwe te verworden, te bevatten en dus te belichamen, doen we alsof we opnieuw beginnen, terwijl onze taal niet is om aan te horen. Er is in BT nooit een opnieuw beginnen en daardoor is alles nieuw. Het lezen van deze tekst is natuurlijk iets nieuws. Als je het hardop aan anderen voor zou lezen, dan zouden de toehoorders kunnen beamen,  ook al werden deze woorden in je mond gelegd, het is nieuw, om precies te doen wat er wordt gezegd. 

Anew,

 

Only when everything goes completely wrong do people suddenly talk about starting over. People also say, usually with a sense of defeat, that they have to go all the way back to square one, so to speak, to start all over again. It is strange but true, that so-called innovation has to do with failure for the vast majority of people. What someone did came to naught, all to no avail. And, no matter how much we worry about something, it just doesn't work and there's really no other way, than to honestly admit that we haven't made any progress and that we're even worse off than before. It's old school again and even though people pretend to learn from their mistakes, in reality very little comes of it. There was a feeling of failure, because we did fail again. There was also shame, a certain goal could not be achieved and a different or new goal had to be strived for.

 

The new, but without the usual drama, is a strange phenomenon to everyone. Yet that is the only truly real new thing. If we have missed the mark for the umpteenth time and decide – with the new year, the new marriage, the new job, the new fake-eyelashes, the new I-Phone or the new higher purpose – this time we will do differently or better, then we will never ever do anything new. We fool ourselves and each other. We talk about innovation, but we repeat, even more catastrophically, what we did before. The new, is not something that can ever come into its own in our usual Disembodied Language (DL). Every time, when we have let ourselves be taken in tow again and firmly believe that the so-called new will take place from now on, we are disappointed.

 

It does not occur to us, the new requires a different way of talking than our predictable DL. Without Embodied Language (EL), we never say anything new. Admitting, acknowledging and accepting that we always say the same thing, is the only way we can actually stop with our own DL and finally say something new. When we say something new, we always know immediately that it is true. We're laughing, because we've fallen through the cracks, so to speak, because there's never anything to laugh about with DL. We just pretend to laugh, because our so-called laughter with DL is cramped and fabricated. Real laughter only happens with EL and is always innovative. There is nothing new to experience, as long as we keep laughing stupidly.

 

So-called humor pretends to be about something new, but all comedians are suicidal, addicted or depressed. It is also said, that we have to get out of our comfort zone to experience the new. This is complete bullshit. Embracing the new is a language event that can only come about when we have put the old in its place. And, how do we do that? When we go back to the old as usual, our voice demands a lot of attention. We all get tired, if we listen to the old. The new, on the other hand, always energizes us. Ridiculous, actually, that we still don't know this, because we're all just pretending we don't know. When we end up having EL, then we know that we always knew what was new. However, in DL we were never allowed to say that we knew the new. Exclusively in EL, may we and can we speak at length about the new, which always sees through, demonstrates, and describes with sound of our own voice the cunning, painful lies of DL. If we have ongoing EL, we'll start over every second. This is our Language Enlightenment (LE). The new is constantly emerging and so, we cannot have EL beyond a new moment or a only few new moments, if we do not verbalize and make known the new. In other words, the new is foreign to us, because we have never talked about it. Instead of becoming, comprehending and embodying the new, we pretend to start over, while our language is not to be heard. There is never any need for a new start in EL and everything is new. Reading this text is also something new. If you read it aloud to others, the audience would agree, even if these words were put in your mouth, it is new, to do exactly what is said.